Δημόσια θέση παίρνει με επιστολή της η Κωνσταντίνα Καρακατσάνη που εδώ και αρκετούς μήνες είναι προφυλακισμένη για τη φερόμενη συμμετοχή της στην οργάνωση «Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς». Η ίδια εξηγεί με σαφήνεια πως δεν έκανε καμία
συμφωνία με τα αγόρια που είναι συγκατηγορούμενοί της, όσον αφορά την απόφασή τους να αποχωρήσουν από τη δίκη και να κάνουν απεργία πείνας, επειδή καταγράφονται στην είσοδο τα στοιχεία των «συντρόφων» του ακροατηρίου. Η Κ. Καρακατσάνη αναφέρεται στο τι ειπώθηκε στο ξεκίνημα της δίκης, που διεξάγεται μετ’ εμποδίων στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Δημοσιεύουμε με μικρές περικοπές την επιστολή της:
OI AΣΤΟΧΙΕΣ
Αποφεύγοντας την δημόσια αντιπαράθεση, θα μπορούσα να μην απαντήσω στην τοποθέτηση αυτών που επικαλούνται τη στάση μου προκειμένου να μαζέψουν τις ασυμμάζευτες αστοχίες τους. Όμως το κάνω, λόγο συνέπειας ως προς τη δέσμευση μου με τον ευρύτερο αγώνα. Δεν σκοπεύω να πατήσω στις πλάτες άλλων για να ανέβω φαινομενικά, έχω ούτως ή άλλως πράγματα να πω…Και φυσικά, αφού κάποιοι μίλησαν παραπάνω από ότι τους αρμόζει, αναγκάζομαι να αναφέρω θέματα που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούσα πως δεν έχουν καμία δουλειά σε ένα δημόσιο κείμενο. Θα ξεκινήσω με το ζήτημα τ
ης «συμφωνίας» που υποτίθεται πως έκανα με τους συγκατηγορούμενους μου. Εκείνοι έγραψαν πως «συζητούσαν σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνει η δίκη κεκλεισμένων των θυρών και πως θα αντιδρούσαν σε αυτή την πιθανότητα». Από πλευράς μου, δεν συμμετείχα ποτέ σε τέτοιες συζητήσεις και δεν κινήθηκα σε κανένα σχέδιο κοινής προεργασίας της δίκης. Το μόνο που μου είχε αναφερθεί, ήταν το ζήτημα του ακροατηρίου, δηλαδή να μην καταλαμβάνουν οι ασφαλίτες τα καθίσματα ώστε να μπει στην αίθουσα όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός αλληλέγγυων. Αυτό ήταν το μόνο για το οποίο είχαμε συνεννοηθεί, ενώ όλα τα υπόλοιπα αιτήματα βγήκαν αιφνιδιαστικά στο προσκήνιο.
ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ
Από την στιγμή που ενημερωθήκαμε γι αυτό, όλα τέθηκαν ξανά υπό συζήτηση κι ενώ με διακατείχε σκεπτικισμός, απέφυγα να κάνω βεβιασμένες κινήσεις και δηλώσεις που δεν μπορούσα να επεξεργαστώ, μέσα στο ασφυκτικά στενό χρονικό περιθώριο. Έτσι, δεν δεσμεύτηκα για κάτι, αφήνοντας προσωρινά ένα κενό σχετικά με την στάση μου. Κι επειδή λειτούργησα τελείως ατομικά, όπως άλλωστε σκόπευα, δεν επικοινώνησα με κανέναν τις σκέψεις μου. Άρα, αν άφησα περιθώρια παρερμηνείας, ήταν δικό μου λάθος και φυσικά το αποδέχομαι. Μεταξύ του ότι συμφώνησα στο να τεθούν αιτήματα και του ότι συμφώνησα να δικαστώ ερήμην, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Το ότι ρωτήθηκα και «διαβεβαίωσα πως εξακολουθώ να συμφωνώ» και άλλα τέτοια που γράφτηκαν, είναι αισχρά ψέματα. Ίσα-ίσα που ήξεραν πως δεν έχω πει στ
ους δικηγόρους μου ότι θα τους παύσω. Όμως όπως και να χει, από την αρχή αυτής της υπόθεσης μέχρι και σήμερα κινούμαι τελείως αυτόνομα, γι αυτό νομίζω πως δεν έχω δώσει καμία εντύπωση στους συγκατηγορούμενους μου, πως μπορούν να φαντάζονται τέτοιες συμφωνίες, που προϋποθέτουν καλή συνεννόηση, πρόθεση αγωνιστικής συνύπαρξης και συντροφικό αίσθημα. Έννοιες που σίγουρα δεν χαρακτήριζαν τις σχέσεις μας .. και φρόντισα να τους το κάνω και σαφές, λέγοντας τους στα κρατητήρια εξαρχής: «να ξέρετε πως δεν νοιώθω καμία ενότητα με κανέναν από εσάς».
ΔΙΚΗ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ
Στο μεταξύ, στην εβδομάδα που μεσολάβησε ως την επόμενη συνεδρίαση, θα έπρεπε στους πάντες να έχει γίνει ορατή η διαφοροποίηση μου από αυτή την κατάσταση :οι δικηγόροι μου δεν μετέχουν στην συνέντευξη τύπου, οι γονείς δεν συνυπογράφουν κείμενο των άλλων γονέων, εγώ δεν ευθυγραμμίζομαι με κείμενα και δηλώσεις των υπολοίπων. Είναι λοιπόν προφανές πως μόνη χειρίζομαι αυτήν την υπόθεση και δε θα προέβαινα ποτέ σε συνεργασία με κάποιους, που ως καχύποπτη πλέον, σκέφτομαι πως ίσως ήθελαν να μετατρέψουν τη δίκη σε θεαματική υπερπαραγωγή και θα έβρισκαν ούτως ή άλλως μια αφορμή για να το κάνουν. (Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω πως την ίδια πρόθεση είχαν όλοι). Κι αν οποιοσδήποτε συνεχίζει να πιστεύει πως η παρουσία σ
το δικαστήριο σημαίνει «νομιμοποίηση», τότε καλά θα κάνει να μην παρευρεθεί σε καμία δίκη γι αυτήν την υπόθεση, ούτε για κάποια άλλη, αλλά ούτε και στα εφετεία. Γιατί οι ταυτότητες θα συνεχίσουν να κρατούνται και γενικώς οι ίδιοι όροι δεν θα πάψουν να ισχύουν. Εδώ θα είμαστε. Κανένας άλλος, παρά μόνο ο χρόνος θα κρίνει ποιος είναι συνεπής στις επιλογές του. Το να μην παρευρεθείς σε μια δίκη απαξιώνοντας την, είναι μια σεβαστή επιλογή άρνησης. Το να μην πας σε μια δίκη επειδή ήθελες να κάνεις κάτι που δε σου βγήκε και εγκλωβίστηκες στους μαξιμαλισμούς σου, είναι αποτέλεσμα λάθος στρατηγικής.
ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΑΝ
...Όσο για εμένα, θα είμαι εκεί προκειμένου να μην γίνω θεατής της καταδίκης μου... Πήρε άλλες διαστάσεις, όταν αποφασίστηκε από κάποιους να ξεκινήσουν απεργία πείνας, προκειμένου να επιστρέψουν στη δίκη εφ’ όσον ικανοποιηθεί το αίτημα των ταυτοτήτων, πράγμα που ήταν εξόφθαλμα ανέφικτο. Και στο φινάλε, η δική μου παρουσία στη δίκη επισφράγισε την πίστωση χρόνου. Αν οι απεργοί είχαν πάρει σοβαρά το έργο τους, θα μπορούσαν να το δουν αυτό σαν μια ευκαιρία για να φέρουν εις πέρας τον αγώνα τους. Να εκμεταλλευτούν την διάρκεια της δίκης, φτάνοντας την απ εργία σε σημείο που η κατάσταση της υγείας τους θα ασκούσε πλέον πίεση, μπας και εμφανιζόταν στον ορίζοντα κάποια ελπιδοφόρα προοπτική. Για να τα παράτησαν όμως, μάλλον δεν είμαι εγώ αυτή που δεν αντέχει τα βάρη! Και για να τελειώνουμε με τα παιχνιδάκια εντυπώσεων, ας γίνει σαφές ότι τα εν λόγω άτομα, παρόλο που αντιλήφθηκαν το αδιέξοδο αυτής της επιλογής, θεώρησαν ότι δεν μπορούν να κάνουν πίσω για να μη φανούν υποχωρητικοί και έτσι βρήκαν σε εμένα το ιδανικό άλλοθι για να οπισθοχωρήσουν. Και φυσικά, όταν βρέθηκαν προ των ευθυνών, για να μην αναγνωρίσουν ότι εγκλωβίστηκαν από λάθος χειρισμούς τους, επιχείρησαν τη δική μου ηθική και πολιτική απαξίωση, προκειμένου μέσα από αυτή να μείνει ακλόνητη η δική τους αξιοπιστία. Άλλωστε η στάση μου ήταν που βόλεψε τους πάντες. Πρώτον:εμένα που το λέω χύμα πως δεν ήθελα να δικαστώ ερήμην και ούτε το συμφώνησα, δεύτερον: το κομμάτι που επίσης δεν ήθελε αλλά περίμενε τον διασπαστικό παράγοντα Καρακατσάνη να βγάλει το φίδι από την τρύπα, αλλά και το υπόλοιπο κομμάτι που αναζητούσε ομαλή διέξοδο από την απεργία πείνας.…Ή νικητής και όρθιος ή ηττημένος και ξαπλωτός. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει και καμία Καρακατσάνη δεν αποτελεί πρόσχημα οπισθοχώρησης. Γι’ αυτό, ας είμαστε λίγο πιο σεμνοί… Μια ειλικρινής αυτοκριτική θα είχε παραπάνω πιθανότητες να κερδίσει το σεβασμό, σε αντίθεση με την ευθυνόφοβη σπασμωδική κίνηση, με την οποία το βάρος πετάχτηκε στις δικές μου πλάτες. Είμαι και θα παραμείνω ΑΣΥΝΕΠΗΣ για όσους ευτελίζουν πρακτικές και αποφορτίζουν μορφές πάλης που ιστορικά έχουν αποτελέσει ορόσημα αγώνων στις επαναστατικές διαδικασίες. Ειλικρινής θα είμαι μόνο με όσους συνειδητά τιμούν τους αξιακούς τους κώδικες.
Υ.Γ.2: Στο κείμενο των συγκατηγορουμένων μου διέκρινα πως με μια άκρως πολιτικάντικη πρακτική επιχείρησαν να στρέψουν εναντίον μου και όσους στέκονται αλληλέγγυοι, γράφοντας πως «νομιμοποίηση την απόφαση του δικαστηρίου να φακελώνει τον κόσμο».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ -γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. 25/02/11