Το φημισμένο ακρωτήρι της Λευκάδος |
Ο Γιώργος Γληγόρης πρόλαβε και συνέδεσε το όνομά του, με την δίωξη των παγοσμίου φήμης αρχαιοκαπήλων κατά τη θητεία του στην Αθήνα |
Οι λευκοί απότομοι βράχοι («Λευκάς άκρα» όπως ονομαζόταν) που κατεβαίνουν κάθετα έως τη φουρτουνιασμένη θάλασσα θεωρείται, κατά μία εκδοχή, ότι έδωσαν το όνομά τους σε όλο το νησί – κατά άλλη οφείλεται σε έναν ζακυνθινό σύντροφο του Οδυσσέα, τον Λεύκο – ενώ πασίγνωστος είναι ο μύθος της αυτοκτονίας της Σαπφούς εξ αιτίας του άτυχου έρωτά της για τον Φάωνα, μυθικό ακόλουθο της Αφροδίτης.
Το ζήτημα όμως είναι, ότι πέραν των μύθων, στο ακρωτήριο Λευκάτας υπάρχουν τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα, που ανασκάφτηκαν από τον Ντέρπφελντ, γνωστό από τη θεωρία του ότι η ομηρική Ιθάκη ήταν η Λευκάδα, καθώς και άλλα αρχαία κατάλοιπα, που η χρονολόγησή τους μάλιστα αρχίζει από την Παλαιολιθική εποχή.
Τόσο η αρχαιολογική έρευνα όμως στη συνέχεια όσο και η ανάδειξη των αρχαίων ήταν ανύπαρκτη, αν και κάποια ευρήματα μπορεί να δει κανείς σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού.
Ετσι η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου να κηρύξει ως αρχαιολογικούς χώρους τον απόκρημνο Λευκάτα και την περιοχή της Νηράς με το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου ορίζει πλέον και δια νόμου την προστασία τους.