Του Γιάννη Δαραβίγκα
Την περασμένη εβδομάδα έγραφα για τις τότε τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, ότι ο κ. Παπανδρέου «ώδινεν κομματική ενότητα, έτεκε κομματική πειθαρχεία».
Σήμερα, υπό το φως των νεωτέρων γεγονότων, όπως ο πολυθρύλητος ανασχηματισμός, η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και η δήθεν αβεβαιότητα ως προς την έκβαση της ψηφοφορίας για την έγκριση του μεσοπροθέσμου προγράμματος, με αναγκάζουν να προσαρμόσω την αρχική εκτίμησή μου, ως προς το δεύτερο σκέλος της. Ναι μεν ο κ. Παπανδρέου ώδινεν εθνική ενότητα, όμως ο τοκετός έφερε στο φως κάτι εντελώς νέο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Γεννήθηκε η δυαρχία στην πρωθυπουργία της χώρας, νόθο τέκνο της βιασθείσης κομματικής πειθαρχείας.
Η δυαρχία
Η μικρή Ελλάς απέκτησε αιφνιδίως, δύο αντιπροέδρους στην κυβέρνηση, μία κυβερνητική επιτροπή αποτελουμένη από όλους τους υπουργούς, πλήν δύο και ένα «ολιγομελές» και «ευέλικτο» υπουργικό συμβούλιο, αποτελούμενο από 42 μέλη, στο οποίο θα επαναλαμβάνονται σε δεύτερη προβολή, τα φιλμ των συνεδριάσεων της κυβερνητικής επιτροπής.
Υπάρχει όμως και ένα στοιχείο που πιστεύω ότι θα αποτελέσει, αργά ἤ γρήγορα, αφετηρία πολιτικών εξελίξεων τόσο στην εθνική πολιτική σκηνή, όσο και στα εσωκομματικά του κυβερνόντος κόμματος. Ο πρωθυπουργός βρέθηκε προς στιγμήν ενώπιον του διλήμματος, καθόλου πρωθυπουργός ἤ μισός πρωθυπουργός. Προτίμησε χωρίς δεύτερη σκέψη την δεύτερη εκδοχή, η οποία του εξασφαλίζει την παραμονή του στην εξουσία και την συγκατοίκησή του στον θάλαμο της πρωθυπουργίας, με τον έχοντα κυριολεκτικώς αλλά και μεταφορικώς μεγάλο εκτόπισμα, κ. Βενιζέλο. Η κοινή πείρα, αλλά και η κοινή λογική, όπως και να προσεγγίσει κάποιος το θέμα, οδηγούν στο αναπόφευκτο και ταυτοχρόνως μοιραίο για τον κ. Παπανδρέου. Το εκτόπισμα του κ. Βενιζέλου έχει ήδη αρχίσει να πιέζει τον πρωθυπουργό. Είναι αλήθεια ότι ο κ. Βενιζέλος έχει επιδείξει απόλυτη κομματική «νομιμοφροσύνη» μετά το δικό του Ζάππειο, τότε στις εκλογές του 2007, και μάλιστα έκτοτε, έχει βάλει πλάτη στον κ. Παπανδρέου για να στηρίξει και υπερασπιστεί τις αποφάσεις και τις πράξεις του.
Ο Ρουβίκωνας
Όμως ο πρωθυπουργός πρό του κινδύνου της προσωπικής και πολιτικής του κατάρρευσης, ζήτησε και κάτι παραπάνω. Ζήτησε από τον κ. Βενιζέλο, όχι μόνο να βάλει πλάτη στο έργο της νέας κυβερνήσεως, αλλά και να σηκώσει τον ίδιο στην πλάτη του, για να περάσουν μαζί τον σύγχρονο ελληνικό Ρουβίκωνα της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Όπως είναι γνωστό από την ιστορία, ο νόμος απαγόρευε στους Ρωμαίους στρατηγούς να διαβούν τον Ρουβίκωνα με τα στρατεύματά τους . Σκοπός του νόμου ήταν να αποτρέψει την είσοδο στρατού στην Ιταλία, με ενδεχόμενο επακόλουθο πραξικόπημα ἤ εμφύλιο πόλεμο. Το 49 μΧ, ο Ιούλιος Καίσαρ απεφάσισε να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να συγκρουσθεί με τον Πομπήιο. Την απόφασή του αυτή την γνωστοποίησε λέγοντας το περίφημο : «ο κύβος ερρίφθη».
Μένει να δούμε πότε θα αποφασίσει ο κ. Βενιζέλος θα να αναφωνήσει ο κύβος ερρίφθη και να αρχίσει την διάβαση του πασοκικού Ρουβίκωνα.
