Του Γιάννη Δαραβίγκα
Διάβασα ένα άρθρο σε αγγλική εφημερίδα, ότι οι συνομιλίες για την δημοσιονομική ένωση στην Ευρώπη είναι κουβέντες της ταβέρνας, και τίποτα παραπάνω. Βεβαίως, με δεδομένη την αντίθεση της Αγγλίας στα σχέδια των Μέρκελ και Σαρκοζί, δεν θα περίμενε κανείς να διαβάσει εγκώμια για τα σχέδιά τους για δημοσιονομική ένωση στην ευρωζώνη. Όμως αν θέλουμε να δούμε με κριτική ματιά την συμφωνία των Βρυξελλών, της 9ης Δεκεμβρίου, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο αρθρογράφος έχει σε πολλά σημεία, δίκιο.
Για παράδειγμα, η Ολλανδία ἤ η Αυστρία, βάσει ποίας λογικής θα πεισθούν να εναρμονίσουν τις φορολογικές υποδομές τους, με εκείνες της Ιταλίας και της Ελλάδος. Αλλά και το αντίστροφο, φαντάζει αδύνατο να πραγματοποιηθεί όχι σε επίπεδο νομικής υποχρεώσεως, αλλά στην πρακτική εφαρμογή του. Αλλά δεν είναι μόνον η φορολογία. Οι κανόνες λειτουργίας της αγοράς, τα συστήματα υγείας, η παιδεία κλπ, είναι αδύνατο να αποτελέσουν πεδία εναρμονισμένων πρακτικών και εφαρμογής. Όμως η δημοσιονομική ένωση προϋποθέτει κοινούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχείας στους ανωτέρω τομείς και κατά συνέπεια, εκ των πραγμάτων καθίσταται ανεφάρμοστη στην ευρωζώνη.
Ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την ύπαρξη σχετικού νόμου που ψηφίστηκε το 1985 από το Κογκρέσσο, η κεντρική κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει με «αυτόματο» τρόπο, περικοπές των δαπανών, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα ο προϋπολογισμός στις ΗΠΑ, να παρουσιάζει μεγάλα ελλείμματα. Αντιθέτως, το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ που παρουσιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, ήταν προϊόν της αναπτύξεως και όχι νομικών υποχρεώσεων.
Το σύστημα 4-4-2
Και ενώ το δυσεπίλυτο πρόβλημα των ελλειμμάτων και δαπανών του δημόσιου τομέα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων, εντός και εκτός Ελλάδος, ο πρώην ο γενικός γραμματέας πληροφοριακών συστημάτων του υπουργείου οικονομικών, κ. Διομήδης Σπινέλλης, μιλώντας πρό ημερών, σε ημερίδα, ανέφερε ότι κάθε χρόνο το κράτος χάνει έσοδα 13 δισ. ευρώ, ποσοστό 5%-6% επί του ΑΕΠ, από τη φοροδιαφυγή, που οργιάζει στη χώρα μας, κατατάσσοντας την Ελλάδα στη θέση του πρωταθλητή ανάμεσα στις χώρες- μέλη του ΟΟΣΑ. Ανέφερε μάλιστα ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την διαφθορά στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό του κράτους και τον κανόνα του «4-4-2» (ἤ 40%-40%-20%), που όπως είπε αποτελεί κοινό μυστικό. Το 40% αφορά στην «έκπτωση» επί του προστίμου που κάνει στον φορολογούμενο ο ελεγκτής, το άλλο 40% είναι το ποσό που «τσεπώνει» ο ελεγκτής, και μόνο το 20% είναι το τελικό έσοδο που καταλήγει στα κρατικά ταμεία !
Οι καταγγελίες αυτές του πρώην γραμματέα, δεν είναι μυστικό. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Όλοι οι πολίτες, με κάποιο τρόπο έχουν γνωρίσει κάποιας μορφής «περίεργη» συναλλαγή. Εκείνο όμως που με ενόχλησε, είναι το όψιμο, για να μην πώ υποκριτικό, ενδιαφέρον του υπουργού οικονομικών να ζητήσει, μετά τις καταγγελίες, την επέμβαση του αρμοδίου εισαγγελέα. Μα τώρα ανακάλυψε ο κ. Βενιζέλος ότι ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός, και βέβαια όχι μόνον αυτός, έχει διαβρωθεί από την διαφθορά;
Ακόμα και από την στήλη αυτή, ως πρόεδρος της πρωτοβουλίας πολιτών κατά της διαφθοράς, είχα αναφερθεί στο παρελθόν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις διαφθοράς, αλλά ουδέποτε ασχολήθηκε, ως όφειλε, ο αρμόδιος εισαγγελέας, ούτε κάποιος αρμόδιος από την δημόσια διοίκηση. Όλοι γνώριζαν, αλλά σιωπούσαν. Όλοι σιωπούσαν επειδή γνώριζαν. Και σήμερα, όλοι ανεξαιρέτως υφιστάμεθα τις συνέπειες.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά, και ας ελπίσουμε ότι αυτή την φορά η Δικαιοσύνη θα πράξει το καθήκον της. Εμείς είμαστε εδώ, διαθέσιμοι να συνδράμουμε το έργο της, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα είναι απόλυτος ο εξευτελισμός κάθε έννοιας κράτους, πολιτικής και διοικήσεως, αν οι καταγγελίες περί διαφθοράς γίνουν αντικείμενο ερευνών από τους εκπροσώπους των δανειστών μας. Και τότε δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία.
