Γράφει ο Νίκος Δόϊκος
Να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ξεκίνησε, όντως, ο εντοπισμός των σαρκοφάγων του συλλογικού μας πλούτου. Και καλύπτει σύνολη την κλίμακα : από τις ανεξέλεγκτες προμήθειες του Δημοσίου, τα φάρμακα και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, έως το ΙΚΑ Καλλιθέας και τα επιδόματα τυφλότητας. Πρόσφατα, μάλιστα, σταθήκαμε μάρτυρες του εξοργιστικού θράσους μερικών τυφλών – μαϊμού κατά το τηλεοπτικό τους ντεμπούτο. Θράσος δικαιολογημένο από την ανυπαρξία δέους, απέναντι στην οπερέτα του μεταπολιτευτικού κράτους, απέναντι στην συστημική δικαιοκρατική δυσπραγία. Τι και ποιον να φοβηθούν οι τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα όταν, τριάντα χρόνια τώρα, οι πελατειακές αρπαχτές καλύπτονται από το πέπλο της συνενοχής. Όταν κανείς μεγάλος, μεσαίος ή μικρός, πολιτικός, επιχειρηματίας, προϊστάμενος υπηρεσίας ή αγρότης επιδοτούμενος για ανύπαρκτες στρεμματικές επιφάνειες δεν αντιμετώπισε ποτέ οριστικές ποινές φυλάκισης και δήμευσης της περιουσίας του.
Σε τούτη την έρμη χώρα, καμιά δημοσιονομική ανάκαμψη και αειφόρα οικονομική ανάπτυξη δεν θα είναι εφικτή, όσο συνεχίζει να λειτουργεί το σύστημα συνενοχής, διαπλοκής και καταλήστευσης του δημόσιου κορβανά. Όσο συνεχίζει να έρπει και να κυριαρχεί στο κοινωνικό μας σώμα το καρκίνωμα της πολιτικής και επιχειρηματικής αλητείας. Απλός εντοπισμός χωρίς ταυτόχρονη τιμωρία και μάλιστα παραδειγματικά αυστηρή τιμωρία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Αντίθετα, ενδέχεται να προξενήσει αγεφύρωτες κοινωνικές εντάσεις. Οι παραγωγική και αποκλειστικώς φορολογούμενη πλευρά της Ελληνικής κοινωνίας, εκείνη που σήμερα αχθοφορεί τα δημοσιονομικά φορτία , με δυσανάλογες των αντοχών της θυσίες, φαίνεται απρόθυμη να δεχθεί το βολικό άλλοθι των οιωνδήποτε δικονομικών εμποδίων και παραγραφών και, επιπλέον, είναι αρκετά ευφυής για να αρκεστεί στην δημοσιοποίηση των ονομάτων των ενόχων. Βέβαια κανείς δεν περιμένει άμεσες και θεαματικές αλλαγές. Προς το παρόν τουλάχιστον. Νομίζω πως η αναμενόμενη ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών συσχετισμών αναβάλλεται για τις μεθεπόμενες εκλογές. Σε τούτες θα πάρουμε απλώς μια πρόγευση της Ετυμηγορίας της Οργής. Αν όμως υφίστανται (και δεν τις βλέπω) ή κυοφορούνται κοινωνικές-πολιτικές δυνάμεις με κοινωνιο-κεντρικό και ανατρεπτικό προσανατολισμό, θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη την ανυποχώρητη λαϊκή απαίτηση για ουσιαστική κάθαρση και παιδευτική για το μέλλον μας τιμωρία των ενόχων.
