Του Γιάννη Δαραβίγκα
Δεν ξέρω γιατί αλλά εδώ και πολύ καιρό όταν παρακολουθώ τις
ειδήσεις από τα κανάλια έχω την αίσθηση ότι βλέπω κάποια, δεν έχει σημασία
ποια, από τις χιλιοπαιγμένες παλιές
ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Στις ταινίες αυτές γνωρίζω εγώ αλλά και
όλοι οι έλληνες την αρχή, την μέση, το τέλος αλλά και τα τραγούδια και τις
ατάκες τους. Έτσι και στις ειδήσεις-ενημέρωση των καναλιών το περισσότερο
παιγμένο βίντεο, διάρκειας μόλις λίγων δευτερολέπτων, το οποίο επαναλαμβάνεται
όμως για δύο-τρία λεπτά, όσο διαρκεί η «είδηση» για τις «διαπραγματεύσεις» της
κυβέρνησης με την τρόϊκα, παρουσιάζει τους τρείς υπαλλήλους των δανειστών μας
να κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητα και να διαβαίνουν την πόρτα κάποιου
υπουργείου. Γκέστ στάρ στο βίντεο είναι συνήθως ο Βενιζέλος ή ο Στουρνάρας που
μας διαβεβαιώνουν ότι δίνουν μάχη, ότι η
«σκληρή» διαπραγμάτευση συνεχίζεται και ότι είμαστε κοντά σε επίτευξη μιας
συμφωνίας.
Κοντεύουν τέσσερα χρόνια και η επαναλαμβανόμενη εικόνα με
τις τρείς φιγούρες των τροϊκανών να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία, μου θυμίζει
κάθε μέρα, βασανιστικά, σχεδόν σαδιστικά, τα μεγάλα λόγια και τις βαρύγδουπες
δηλώσεις των εκάστοτε κυβερνητών μας.
Μας έλεγαν, το 2010, όσοι υπέγραψαν το μνημόνιο, αυτοί που
το διάβασαν αλλά και αυτοί που δεν το διάβασαν, ότι στο τέλος του 2012 θα
απαλλαγούμε από την τρόϊκα και θα επιστρέψουμε στις αγορές.
Αργότερα, όταν κάποιοι φαντάστηκαν ότι είδαν φως στο τούνελ,
μας είπαν ότι η ανάκαμψη θα αρχίσει από το τέλος του 2013.
Τώρα μας λένε ότι οι περισσότεροι στόχοι έχουν επιτευχθεί
και ότι μέχρι το τέλος του 2014 θα έχουμε βγεί από την επιτήρηση του μνημονίου.
Όμως εγώ δεν πιστεύω τίποτα. Μπορεί να λένε ότι έχουν
συμφωνήσει στα περισσότερα θέματα με τους δανειστές, αλλά όσο θα προβάλλεται
καθημερινά από τα δελτία των ειδήσεων το γνώριμο βίντεο με τους τροϊκανούς, όσο
θα ακούω να λένε ότι «διαπραγματεύονται» την πώληση του ψωμιού στα βενζινάδικα
και των φαρμάκων στα μπακάλικα και όσο από την μια θα εκλιπαρούν έστω για μια
πολιτική δήλωση στήριξης προκειμένου να πάρουν κάποια δόση δανείου, ενώ από την
άλλη θα θριαμβολογούν για το πρωτογενές πλεόνασμα που ήταν ο στόχος, εγώ δεν
είμαι στόκος για να τους πιστέψω. Ο λόγος είναι απλός : άλλο πράγμα ο στόχος
και άλλο ο στόκος.
