Με τις επικίνδυνες πρακτικές της "Ένοπλης Βίας" και τα 
τελεσίγραφα του τύπου: "Σε 25 λεπτά σκάει βόμβα. Τρέξτε να σώσετε τον αθώο κόσμο [σσ Αν προλάβετε]" το "Crimes on air" διαφωνεί κάθετα. Όπως επίσης και με την δολοφονική πρακτική "Σκότωσε τον μπάτσο" που αξιοπρεπώς κάνει τη δουλειά του. Εμείς κύριοι τον θέλουμε τον αδιάφθορο "μπάτσο" που μπαίνει ασπίδα στο έγκλημα του δρόμου και στα ζωώδη ένστικτα του κάθε Ταλιμπανέζου λαθρομετανάστη και του κάθε Νιγηριανού ή έλληνα ναρκέμπορα. Το ξέρετε ασφαλώς πως πολλές απο τις πράξεις σας έχουν λαϊκό έρεισμα, επιλέγετε όμως τον λάθος εύκολο στόχο και τρόπο. Ψάξτε αλλού να βρείτε τους ενόχους... Το "Crimes on air" που έχει όνομα και ταυτότητα και βρίσκεται μακριά απο παρακρατικά κέντρα και αυτό με κόστος στην ... αδηφάγα και μαχητική πληροφόρηση, αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και να σχολιάσει αποσπάσματα της προκήρυξης των "Πυρήνων της Φωτιάς" που αποτελούν πραγματικό δίδαγμα και φροντιστήριο για τους ευηπόληπτους πανεπιστημιακούς καθηγητές εγκληματολογίας. Ναι κύριοι το αυγό που επωάζει τις περισσότερες αιτίες του σύγχρονου εγκλήματος είναι κυρίως οι επίορκοι δικαστές αλλά και οι ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ που κρύβονται πίσω απο τα δήθεν "σωφρονιστικά ιδρύματα" και παράγουν βιαστές, ρουφιάνους [για να είναι οι ίδιοι στο απυρόβλητο] και δολοφόνους. Το " Crimes on air " αφιερώνει αυτά τα αποσπάσματα στον καταδικασμένο ποινικό κρατούμενο Ευάγγελο Πάλλη που με τις εξεγέρσεις του, έκανε όλο το βρώμικο σύστημα των φυλακών να παραμιλάει, σε σημείο που καμιά διεύθυνση φυλακής να μην τον θέλει να τον έχει κρατούμενο. Πόσο σπάνια ευτυχία να συγκαλούνται υπηρεσιακά υπουργικά συμβούλια για πάρτη του; Είναι τιμή για εμάς που κάθε φορά μας επέλεγε για να ακούγεται η φωνή του στην τηλεόραση σε κάθε προαναγγελία εξέγερσης. Ο λόγος του επονομαζόμενου "ΑΠΑΤΣΙ" απο τα μπουντρούμια της Κέρκυρας, του Μαλανδρίνου και των Τρικάλων ήταν σφαίρα στα διεφθαρμένα μυαλά εκείνων που έχουν γεμίσει τις τσέπες τους με αδικία. Ιδού τα καίρια αποσπάσματα των "Πυρήνων της Φωτιάς" για τις βόμβες που τοποθετήθηκαν στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης και στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού.
" Είναι αναμενόμενο πως το κράτος μπροστά στην κοινωνική κρίση που ξεσπάει απέναντι στα νέα οικονομικά μέτρα, θα προβάρει το “σιδηρούν προσωπείο” του και θα ισχυροποιήσει τούς παραδοσιακούς συντηρητικούς θεσμούς. Για αυτό το λόγο βάλαμε στο στόχαστρο “παλαιάς” κοπής μηχανισμούς της εξουσίας. Ταυτόχρονα μέσα απ΄ τα χτυπήματα μας, θέλουμε να θέσουμε σε κίνηση μία απ΄ τις βασικές μας προτεραιότητες που είναι η άμεση απελευθέρωση των αιχμάλωτων κρατούμενων. Στο ταξίδι της επανάστασης που έχουμε ξαμοληθεί η θέση τους είναι πάντα δίπλα μας... Για αυτό το λόγο δύο πυρήνες μας, επέλεξαν να επιτεθούν στις φυλακές Κορυδαλλού και στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Είναι γνωστό πως η δικαστική μαφία αρέσκεται να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο απέναντι σε φτωχοδιάβολους μικροδιαρρήκτες και χρήστες ναρκωτικών ενώ αντίθετα ευνοεί και συναναστρέφεται στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας τους “νόμιμους” κλέφτες που διαθέτουν δημόσιο όνομα και πολιτικό κύρος. Τα δικαστήρια είναι η εγγύηση της τήρησης αυτής της συνθήκης. Τυλίγουν τις υποθέσεις σε σελίδες υπηρεσιακών εγγράφων και δένουν πισθάγκωνα ανθρώπους που δεν επέλεξαν να ενσωματωθούν στο σύστημα και τις προσταγές του. Και αν κάποιος βρεθεί στα μαύρα κατάστιχα των εισαγγελέων και των διωκτικών αρχών, τότε παραμένει για πάντα το όνομα του ως πιθανός ένοχος. Πολεμάμε την δικαιοσύνη τους όχι γιατί είναι απλά άδικη, αλλά γιατί ο αξιακός κώδικας του συστήματος που εκφράζει είναι εχθρικός με τον δικό μας. Και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα αντικειμενικό δικαστήριο και κανείς δικαστής για να κρίνει αυτή τη σύγκρουση. Είναι οι δικές μας αξίες ενάντια στις δικές τους. Οι επαγγελματίες του δικαίου δεν έχουν καμιά θέση στην δικιά μας αντίληψη και κοσμοθεωρία. Και αν μας ρωτήσει κάποιος “και τότε τι θέλετε;” θα του απαντήσουμε “επιδιώκουμε να κολλήσουμε τους διευθυντές αυτού του συστήματος στον τοίχο, χωρίς όμως να τους αντικαταστήσουμε για να εγκαθιδρύσουμε μια “αγνότερη” έννοια δικαιοσύνης (αντικειμενικά δικαστήρια, δίκαιους νόμους, λογικές ποινές), αλλά μόνο για να αναλάβουμε ένα αδιάλλακτο “καθήκον” ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ως μια έντιμη πράξη αυτοδικίας.
Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ – ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΦΥΛΑΚΕΣ
Η φυλακή ουσιαστικά είναι μια μετα-κοινωνία με ένα ολόκληρο σύστημα κανόνων να ορίζουν την καθημερινότητα των εγκλείστων. Οι κρατούμενοι από άνθρωποι γίνονται αριθμοί μητρώων και η ταυτότητα τους είναι η χρονική διάρκεια της ποινής τους. Εκεί θα παρακολουθούνται και θα επιτηρούνται σχεδόν επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Και φυσικά η αναγκαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος δικαιολογείται από μια κοινωνία που υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους λόγους που δεν τηρούνται οι νόμοι, να μελετήσει την υπόσταση των παραβατών, να τους αναμορφώσει, και να τους προορίσει να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό περιβάλλον. Στην ουσία όμως το σύστημα αδιαφορεί. Η κοινωνία πετάει σα σκουπίδια όλους τους ανθρώπους που κρίνονται αντιπαραγωγικοί και επικίνδυνοι σε αποθήκες ψυχών ,προκειμένου από τη μία να μην τους αντικρίζει και από την άλλη να τους εκδικηθεί. Το παραμύθι του σωφρονισμού είναι μια υπερπαραγωγή ψεμάτων που δε μπορεί να πείσει κανέναν. Είναι η καθαρή εκδικητική συμπεριφορά του κράτους απέναντι σε όσους δε σεβάστηκαν, δεν πίστεψαν ή απλώς αδιαφόρησαν και παραβίασαν τους νόμους. Είναι μηχανισμοί εκδίκησης και φόβου. Δε παραδίδουν μαθήματα ηθικής αλλά εξευτελισμού και ακρωτηριασμού της αξιοπρέπειας. Δοκιμασίες που οι περισσότεροι των κρατουμένων, αν όχι όλοι σχεδόν, σίγουρα δεν εκλαμβάνουν ως εφόδια μιας μελλοντικής, προσηλωμένης στους νόμους ζωής, με την αναπόφευκτη επιστροφή τους στη φυλακή να προδιαγράφεται πάνω τους τη στιγμή που παραδίδονται ως “ελεύθεροι” ξανά πίσω στο κοινωνικό σώμα. Αυτό φυσικά δε συνεπάγεται ότι εάν η φυλακή είχε ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, όπως θα ήθελαν κάποιες ρεφορμιστικές ομάδες αριστερών και δυνατότητα μόρφωσης, θα άλλαζε κάτι στο τρόπο που τις αντιλαμβανόμαστε.
Η ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΟΛΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Έτσι λοιπόν μιλάμε για ένα άλλο κοινωνικό σύνολο το οποίο με μια φράση θα μπορούσαμε να το αναφέρουμε ως η “κοινωνία εντός των τειχών”. Και εκεί όπως και στην εδώ κοινωνία γίνονται διακριτές όλες οι γκάμες ανθρώπων. Από χρήστες ναρκωτικών εώς φιλήσυχους κρατούμενους που θέλουν να εκτίσουν την ποινή τους, μέχρι επαναστάτες και αξιοπρεπείς ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ομηρία τους και δίνουν την μεγαλύτερη μάχη εκ των έσω με σκοπό να χτυπήσουν αυτή τη συνθήκη. Έξτρα ποινές, στέρηση αδειών και επισκεπτηρίων, απομόνωση και συνεχείς μεταγωγές οδηγούν σε ψυχική και σωματική εξουθένωση. Οι απαντήσεις είναι απλές. Μπορούν να αναζητηθούν, όπως αναφέραμε και πριν, στις ταυτόσημες κοινωνικές συμπεριφορές που υπάρχουν, εντός και εκτός των τειχών.Για παράδειγμα, με την ίδια ευκολία που ένας πολίτης μπορεί να τηλεφωνήσει για να καταδώσει κάποιον, το ίδιο εύκολα ένας κρατούμενος μπορεί να ενημερώσει τους δεσμοφύλακες για τυχόν πληροφορίες που υπέπεσαν στην αντίληψη του. Ακόμα όπως κάποιος παραιτείται και οδηγείται στην αυτοκαταστροφή με την χρήση ναρκωτικών-κατασταλτικών ουσιών, έτσι και μέσα στην φυλακή υπάρχουν αυτοί που αποζητούν ακόμα και με το πρώτο φως της ημέρας, χάπια από τους δεσμοφύλακες. Οι ίδιες συμπεριφορές σε άλλο περιβάλλον και καθεστώς.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ
Εδώ και αρκετά χρόνια ένα από τα πλέον γνωστά αναρχικά συνθήματα ενάντια στη φυλακή είναι το “ούτε ποινικοί ούτε πολιτικοί, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”. Αντίθετα οι αιχμάλωτοι είναι που επιθυμούν την ελευθερία τους με κάθε τρόπο και σκέφτονται συνεχώς την απόδραση. Όπως είχε αναφέρει στην συνέντευξη του ο Αλκέτ Ριτζάι όταν ρωτήθηκε αν θα ήθελε να ξανά αποδράσει απάντησε ότι είναι σαν να ρωτάς έναν τυφλό αν θέλει να βρει το φως του. Είναι αυτοί που ο αξιακός τους κώδικας δεν αποδέχεται την ρουφιανιά, και σήμερα πλέον αποτελούν την μειοψηφία των φυλακισμένων.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Η διαρκής και αυξανόμενη στοίβαξη ανθρώπων σε ήδη γεμάτα κελιά, ελαττώνει τον περιορισμένο προσωπικό χώρο των κρατουμένων και δυσχεραίνει την ήδη βεβαρημένη ψυχολογία τους. Οι τριτοκοσμικές υποδομές που συνοδεύονται με τον περιορισμό βασικών και αυτονόητων “αγαθών”, όπως η διακοπή του νερού στις Φυλακές Τρικάλων για 23 ώρες την ημέρα, προστίθεται σαν μια επιπλέον τιμωρία. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των συνθηκών είναι και η απολυταρχική συμπεριφορά μερικών δεσμοφυλάκων, η οποία συμπληρώνει την πιεσμένη ρουτίνα που βιώνει ο κάθε έγκλειστος. Η μονιμότητα της πίεσης είναι αυτή που δημιουργεί το έδαφος ώστε με την ύπαρξη κάποιας αφορμής να ξεσπάσει όλη η συσσωρευμένη οργή των κρατουμένων με μορφή εξέγερσης. “Κάποια στιγμή θα εξαναγκαστούν να μας αποδώσουν αυτά που δικαιούμαστε χωρίς να μας απειλούν ότι θα μας δείρουν, θα μας εξευτελίσουν, θα μας ταπεινωνόσουν, θα μας γονατίσουν... και έτσι θα μας κάνουν υπηρέτες του συστήματος. Δηλαδή υπάκουα παιδιά, καλά παιδιά για να πάρουμε αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε. Γιατί αν είσαι “κακό παιδί”, δηλαδή αν διαμαρτύρεσαι, αντιστέκεσαι, δεν σκύβεις το κεφάλι, δεν γονατίζεις, δεν παρακαλάς, θα σου κάνουν το τερατούργημα 2776 “πειθαρχικά παραπτώματα” (Βαγγέλης Πάλλης αιχμάλωτος φυλακών]. “Οι αρμόδιοι αντιμετωπίζουν τις φυλακές σαν ζωολογικούς κήπους με διαχωρισμούς τύπου συνεργάσιμα και ήρεμα ζωάκια και σε πιο άγρια και ατίθασα. Αν συμπληρώσετε και τις τάσεις εκδικητικότητας και πολλές φορές απανθρωπιάς του συστήματος αντιλαμβάνεστε τι σωφρονισμός επιτυγχάνεται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιφανειακή ηρεμία στις φυλακές ανεξάρτητα αν αυτό επιτυγχάνεται με καταναλώσεις κιλών πρέζας και κιλών ψυχοφαρμάκων που καταναλώνει η πλειοψηφία κρατουμένων...” . (Βασίλης Στεφανάκος αιχμάλωτος φυλακών). Έτσι με ή χωρίς αιτηματικό χαρακτήρα, η πρόκληση και η συμμετοχή σε εξεγέρσεις είναι μια αξιοπρεπέστατη στάση και μια επαναστατική πρακτική ".
