Γράφει η Ελευθερία Κόλια
Την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, συστημένη ad hoc για την υπόθεση της απεργίας πείνας των 300, απαρτίζουν μεταξύ άλλων μέλη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, μέλη πολιτικών νεολαιών, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης.
Στέλεχος του Φόρουμ, ο κ. Μ.Χατζησάββας επιμένει ότι η απόφαση για την απεργία πείνας ελήφθη παρουσία αποκλειστικά μεταναστών, «ύστερα από τετράμηνες διαβουλεύσεις και περισσότερες από 25 συνελεύσεις,με τη συμμετοχή έως και 300 ατόμων,σε πάρκα και πλατείες της Κρήτης. Εκείνοιζήτησαν τη στήριξή μας στην κινητοποίηση, την οποία ήδη είχαν αποφασίσει ως μορφή πάλης.Επελέγησαν με βάση την ηλικία,το σφρίγος και την αντοχή τους-εμείς απλώς τους συνοδεύσαμε».
Παρά τις επίμονες οχλήσεις του «Βήματος», οι αλληλέγγυοι, με αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τον κ. Ν. Γιαννόπουλο, εκ των επικεφαλής του σχήματος, δεν δέχθηκαν να κάνουν καμία άλλη δήλωση, κρίνοντας ότι μία ήταν αρκετή για το ρεπορτάζ!
Κατά κοινή παραδοχή, πάντως, η παρουσία του Δικτύου ήταν αυτή που φόρτισε πολιτικά την υπόθεση, αφού ούτε χθεσινό ούτε αμελητέο είναι. Η πολιτική γεωγραφία το φέρει να απαρτίζεται από γνωστά ονόματα του ελληνικού αριστερισμού, μέλη μιας εκ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, της ομάδας «Ρόζα» (σ.σ.: από το όνομα της Ρόζας Λούξεμπουργκ ), αλλά και να συσπειρώνει αντιεξουσιαστές «με ανοχή ή κατανόηση σε μορφές βίας».
Με καταγωγική ρίζα στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν τη θέση του Δικτύου είχε η Κίνηση για την Υπεράσπιση των Πολιτικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων, γράφεται ιστορία στις καταλήψεις. Πολλά από τα μέλη της Κίνησης συμμετέ χουν στο κίνημα των καταλήψεων κατά τη διάρκεια της περιόδου 1979-1980 εναντίον του νόμου του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την Παιδεία, στο κίνημα για ανθρώπινες συνθήκες στον Στρατό στο διάστημα 1986-1987, ενώ πρωταγωνιστούν ως πολιτική υπεράσπιση σε γνωστές δίκες, όπως αυτές του Κυριάκου Μαζοκόπου, του Επαμεινώνδα Σκυφτούλη και του Αβραάμ Λεσπέρογλου. Την ίδια εποχή ηχηρά ονόματα της πολιτικής ζωής έδιναν το «παρών» σε συγκεντρώσεις, όπως αυτή για την απελευθέρωση του Σκυφτούλη επί πρωθυπουργίας του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993.
Εκπρόσωποι της ευρύτερης Αριστεράς αναγνωρίζουν ρόλο στο Δίκτυο κατά το παρελθόν τονίζοντας ότι «τα μέλη του έχουν βάλει πολλές φορές το κεφάλι τους στον τορβάσυγκρουόμενοι με το παρακράτος στη Θράκη, με εθνικιστικές φωνές για το Μακεδονικό».
Αυτά που σήμερα τους καταλογίζουν είναι λάθη, παραλείψεις και έλλειψη συντονισμού. Ο τρόπος που διαχειρίστηκαν τους 300 απεργούς πείνας είχε ως αποτέλεσμα να μη θιγεί ο πυρήνας του θέματος του μεταναστευτικού, δηλαδή η αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ, που «θέλει την Ελλάδα ευρωπαϊκή αποθήκη στο μεταναστευτικό», αλλά και να εγερθεί εκ νέου θέμα πανεπιστημιακού ασύλου μετά την κατάληψη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
«Η Αριστερά οφείλει ναπηγαίνει κόντρα στο πλειοψηφικό ρεύμα,όχι όμως να μετατοπίζει το κοινωνικό ενδιαφέρον σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικόσε καιρούς μείζονος οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, όταν δηλαδή μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο εναντίον των μέτρων και του μνημονίουμε άλλα μέσα» σημειώνουν οι ίδιες πηγές.
Εκπρόσωποι ανθρωπιστικών οργανώσεων επεκτείνουν την κριτική τους τόσο για τους αλληλέγγυους όσο και για την κυβέρνηση στην«επίδειξη ιδιαίτερα αργών ανακλαστικών». «Λειτούργησαν αμφότεροιμε όρους... κατάληψης, σαν να μη διακυβεύονταν ανθρώπινες ζωές»εκτιμούν.«Δεν υπήρχε ισορροπία ανάμεσα στον πολιτικό και στον βιολογικό χρόνο που κυλούσε, απόδειξη ότι το πράγμα άρχισε να κινείται, να παίρνει διαστάσεις 35 ολόκληρες μέρες αφότου ξεκίνησε η ιστορία αυτή».
Το ενδιαφέρον, βεβαίως, είναι ότι ακόμη και το Δίκτυο μέσα στο μωσαϊκό του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου αντιμετωπίζει την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Ομάδες, φράξιες, πολιτικές εκφάνσεις της άκρας Αριστεράς επέμεναν μέχρι τέλους στα αρχικά αιτήματα περί νομιμοποίησης όλων των μεταναστών, χωρίς προϋποθέσεις, και έκριναν τον τελικό συμβιβασμό του«Δικτύου που υποστηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ»ως «ξεπούλημα».
«Η ελπίδα για τους μετανάστες δεν μπορεί να στεγαστεί σε οργανώσεις, αφού αυτές υποκύπτουν στα προστάγματα των εκάστοτε κυβερνήσεων»τονίζουν χαρακτηριστικά. Δεν λείπουν μάλιστα βαρύτατοι χαρακτηρισμοί:«Η απόφαση αποδεικνύει για ακόμη μία φορά το πόσο ξεφτιλισμένες είναι οργανώσεις όπως το Δίκτυο, το οποίο όπως αποδείχθηκε χρησιμοποίησε τους μετανάστες ώστε να τα βρει στο τέλος με την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ».
Οσο όμως και αν οι διαφωνίες όσον αφορά την τελική λύση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενες, έκπληξη προκάλεσε στους κόλπους της «Υπατίας» και στους δορυφορικούς σταθμούς της το γεγονός ότι«η στήριξη των μεταναστών υπ΄ αυτές τις συνθήκες δεν δημιούργησε φαινόμενο ντόμινο, δεν παρέσυρε πλήθοςπροοδευτικών στοιχείων της κοινωνίας, δενερέθισε ανακλαστικά κοινωνικών φορέων».
Στη Γαλλία ένας από τους βασικούς λόγους που οι αρχές έδειξαν για καιρό ανοχή ήταν το «γκελ» που είχε στην κοινωνία η διαμαρτυρία των 300 «ικετών-μεταναστών», όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλούσαν. Των ανθρώπων που η συχνά επικαλούμενη κοινωνική θεωρία τουΤζιόρτζιο Αγκάμπενχαρακτηρίζει«σκόνη, ροκανίδιααπό το πριόνισμα της παλαιάς τάξης πραγμάτων από τη μηχανή της παγκοσμιοποίησης», αλλά και«μη πολίτες», «denizens»,αντί για «citizens», «αφού ούτε πολίτες της χώρας όπου βρίσκονται είναιούτε της χώρας από την οποία προήλθαν».
Στην Ελλάδα τίποτε παρόμοιο δεν συνέβη. Σαφώς οι αλληλέγγυοι είχαν τη στήριξη επιφανών πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών, συγγραφέων. Δεν πέτυχαν όμως να παρασύρουν ένα μεγάλο υγιές κομμάτι της ελληνικής, παραγωγικής, κοινωνίας, που έβλεπε ισοπεδωτικές διαθέσεις στα μαζικά, ανεδαφικά αιτήματα [tovima.gr].
