1) Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Πολλά είναι αυτά που έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την αλληλεγγύη. Συνήθως όταν έχουν γίνει τόσες κουβέντες και έχουν κυκλοφορήσει τόσα κείμενα για ένα ζήτημα, καταντά τετριμμένο, προβλέψιμο και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μοιάζει σαν να έχει εξαντληθεί το περιεχόμενό του και διαρκώς να επαναλαμβάνεται.
Εμείς θεωρούμε πώς δεν υπάρχουν τετριμμένες πρακτικές, αλλά τετριμμένα σκεπτικά. Ιδιαίτερα σήμερα στις ύποπτες μέρες που ζούμε με τους δεκάδες φυλακισμένους αντάρτες πόλης και αναρχικούς πρέπει να ακονίσουμε την λεπίδα της αλληλεγγύης και να την απομακρύνουμε από τα επαναλαμβανόμενα στερεότυπά της που την εγκλωβίζουν στο φαύλο κύκλο του "λευτεριά στον τάδε σύντροφο".
Γιατί έτσι τα ονόματα αλλάζουν, προστίθονται ενώ άλλα ξεχνιούνται και η αλληλεγγύη παραμένει στάσιμη και συχνά προνόμοιο φιλικών, προσωπικών και "δημόσιων" σχέσεων.
Όμως τη στιγμή που τα ονόματα των φυλακισμένων αγωνιστών και οι υποθέσεις τους θα φυλλομετρούνται αδιάφορα σαν σελίδες διαφημιστικού φυλλαδίου, η εξουσία θα έχει κερδίσει ένα σημαντικό στοίχημα, την ηθική εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Θα έχει πετύχει την εγκατάσταση της φυλακής μέσα μας σαν μία φυσική αποδοχή.
2) Από την άμυνα στην επίθεση
Δεν θα μπορούσαμε όμως να μιλήσουμε για την αλληλεγγύη δίχως να αναφερθούμε πρώτα στην καταστολή. Είναι αναμφισβήτητο πως η καταστολή αναδιαρθρώνεται και αναβαθμίζεται σε στρατιωτικό τομέα (π.χ. νέα σώματα μπάτσων όπως οι ΔΙΑΣ), σε επιστημονικό - τεχνικό (π.χ. τράπεζα συλλογής DNA), σε προπαγανδιστικό (τρομοσενάρια των Μ.Μ.Ε) και σε νομικό (νέες διατάξεις τρομονόμου). Ο εχθρός προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να εσωτερικεύσει το φόβο ως συνθήκη στους αντικαθεστωτικούς κύκλους και όχι μόνο.
Όμως πριν εμπλακούμε σε ένα σύμπλεγμα άμυνας απέναντι στην επέλαση της καταστολής, πρέπει να δούμε τι προηγήθηκε. Γιατί μόνο η γνώση μας και η παρακαταθήκη της μνήμης μπορεί να νικήσει το φόβο.
Εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με τις εκρηκτικές στιγμές του Δεκέμβρη του 2008, το αναρχικό πλέον αντάρτικο πόλης, δηλώνει ένα διαρκές παρόν που έχει οδηγήσει σε νεκρούς και τραυματίες και από τις δυο πλευρές του πολέμου, σε συντονισμένες εμπρηστικές επιθέσεις, σε τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε σύμβολα της κυριαρχίας, σε οργανωμένες υποδομές σαμποτάζ και στην άρθρωση ενός ανατρεπτικού λόγου που αναζητά την επανάσταση στο εδώ και τώρα.
Στην αντίπερα όχθη η καταστολή βρίσκεται σε μια διαρκή πολεμική σχέση με τις δυνάμεις ανατροπής. Για αυτό πιστεύουμε, πως η επιθετική αναδιάρθρωσή της δεν προέκυψε ως μια αυτόνομη πρωτοβουλία του κράτους σε ουδέτερο χρόνο, αλλά ως απάντηση στην αυξανόμενη ανάπτυξη του νέου αντάρτικου πόλης και φυσικά ως ασπίδα προστασίας στις ραγδαίες αντιθέσεις του κοινωνικού αυτοματισμού (οικονομική κρίση, ανεργία, απεργίες...).
Εστιάζοντας στις δικές μας επιλογές του νέου αντάρτικου πόλης μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως η καταστολή λειτουργεί ακολουθώντας την λογική συνέχεια του φαινομένου δράση - αντίδραση. Άρα δεν αντιλαμβανόμαστς τον εαυτό μας στη θέση του αμυνόμενου.
Ακόμα και στη συνθήκη της αιχμαλωσίας επιλέγουμε να αντιστρέφουμε τους όρους μιας ηττοπαθούς συνθηκολόγησης και αναλαμβάνουμε περήφανα την ευθύνη της δράσης μας, υπερασπιζόμενοι τις θέσεις και τις αξίες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην οποία συμμετέχουμε, καταστρώνοντας νέα σχέδια ανατροπής, επίθεσης και δολιοφθορών.
Άρα η καταστολή δεν είναι το φάντασμα που πλανιέται από πάνω μας, αλλά η απάντηση του κράτους στον πόλεμο που του κηρύξαμε. Για αυτό θεωρούμε πως οι νέοι σύντροφοι και συνεργοί στην ανταρσία δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουν την εξουσία ως ένα παντοδύναμο εχθρό που γνωρίζει τα πάντα, αλλά ως μια πρόκληση για να δωθούν νέες, πιο σκληρές μάχες εναντίον της. Άλλωστε οι επιτυχίες του εχθρού πατούν και στήνονται συνήθως πανω στα δικά μας λάθη, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα για το μέλλον.
Τοποθετούμε τους εαυτούς μας λοιπόν, μακριά από συμπλέγματα άμυνας και φόβου, παραμένοντας στη διαρκή επίθεση. Ενώ για όσους βιαστούν να μιλήσουν για ήττα, λόγω των αρκετών συλλήψεων, εμείς απαντάμε πως το αποτέλεσμα μιας κίνησης δεν είναι ικανό να αξιολογήσει το περιεχόμενο μιας επιλογής. Άλλωστε η αληθινή αξία της ελευθερίας δεν βρίσκεται στη διαφύλαξή της με κάθε κόστος, αλλά στην διακινδύνευσή της γυρέυοντας το καλύτερο, παλεύοντας για την αυθεντική ζωή που βρίσκεται έξω από τους νόμους.
3) Η αλληλεγγύη ας γίνει η λίμα απόδρασης και απ 'τις δυο πλευρές των τοιχών
Η επαναστατική αλληλεγγύη είνα ένας ζωντανός χάρτης μέσα στον οποίο αποτυπώνονται γεγονότα και αντιλήψεις που η γλώσσα της κυριαρχίας θέλει μεθοδικά να εξαφανίσει απο τη μνήμη, να εξαλείψει από την συνείδηση και να τα καταργήσει σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Ταυτόχρονα όμως η αλληλεγγύη είναι και ένα διαχρονικό πρόταγμα συμπεριφορών, σχέσεων και μετουσίωσης των αξιών της επανάστασης στο εδώ και τώρα. Είναι ένας τρόπος να υπάρχουμε συλλογικά ενάντια στην κοινωνία της μοναξιάς και των διαχωρισμών.
Η αλληλεγγύη αποτελεί την καυτή λάβα που κυλάει στις φλέβες όλων όσων εναντιώνονται, ο καθένας με το δικό του τρόπο, στην εποχή τους και την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Με την ορμή της ξεκαθαρίζει ένα αναμφισβήτητο γεγονός, πως όποιος μάχεται την εξουσία δεν χρειάζεται να είναι φίλος μας, αλλά δικαιούται όχι φυσικά την απεριόριστη αποδοχή μας, αλλά την εγκάρδια στήριξή μας. Αυτός ο συλλογισμός εμπνέει όλες μας τις επιθέσεις και τις κινήσεις που πραγματοποιούμε ως αυτόνομες προσωπικότητες που συμμετέχουμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.
Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε πως η επαναστατική αλληλεγγύη μέσα από την επιλογή της διαρκούς επίθεσης δεν γεννήθηκε πάνω στο φαντιασιακό μιας υποτιθέμενης ταύτισης σκεπτικών και πράξεων. Γιατί συχνά η αλληλεγγύη παρεξηγείται και γίνεται αντιληπτή ως απόλυτη συμφωνία θεωρίας και δράσης ανάμεσα στους φυλακισμένους και τους αλληλέγγυους.
Αντίθετα γεννήθηκε απαντώντας στο διαχρονικό δίλημμα των καιρών μας ή με το κράτος ή με την επανάσταση. Η αναγνώριση αυτής της παρακαταθήκης δεν σημαίνει βέβαια ότι θα κρύψουμε τα όπλα της κριτικής ή θα κάνουμε εκπτώσεις στον λόγο μας για να γίνουμε αρεστοί σε όσους διαφωνούμε. Αλληλεγγύη χωρίς κριτική είναι επανάσταση δίχως δράση. Με την κριτική εμβαθύνουμε στην ουσία της υπόθεσης. Έτσι αναγνωρίζουμε τους κοινούς τόπους αλλά και τις διαφορετικές αναφορές του καθένα μας. Εξελίσσουμε την σκέψη, την πρακτική μας και αφουγκραζόμαστε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ξεχωριστών συνιστώσεων που συγκροτούν τον αντικαθεστωτικό χώρο. Αυτή είναι και η ομορφιά της επανάστασης, δεν υπάρχει μια μονοκόμματη αλήθεια, ούτε μια ορθόδοξη παράδοση που υπαγορεύει το σωστό και το λάθος.
Αντίθετα ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένα ψηφιδωτό αρνήσεων που συνδέεται, συμπλέκεται, ανταγωνίζεται, συμπληρώνεται αλλά πάντοτε βρίσκεται σε μια διαλεκτική. Αυτή είναι η διαλεκτική της αλληλεγγύης που δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι ο εχθρός, ποιοι είναι αυτοί που λεηλατούν την ύπαρξή μας, ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να μας ξεφορτωθούν "θάβοντάς" μας στους τσιμεντένιους τάφους των φυλακών.
4) Τα όπλα της κριτικής και η κριτική της "κριτικής"
Μέσα από αυτό το πρίσμα έχουμε κατα διαστήματα ασκήσει κριτική, και μερικές φορές ιδιαίτερα σκληρή, σε διαδικασίες, σε άλλες οργανώσεις, σε καταλήψεις, σε πρακτικές και παραδόσεις αγώνα. Όμως πάντα ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση κοιτάμε εχθρικά και προς τα πού στρέφουμε τα όπλα μας. Δεν ξεχνάμε ποτέ πως ματαξύ των επαναστατών και του εχθρού υπάρχει μια ξεκάθαρη, σαφής και οριοθετημένη γραμμή. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως μέσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, παρά τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τις διαφωνίες και τις εντάσεις μας αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά μας χωρίζουν. Αρκεί να μάθουμε ότι η διαλεκτική στηρίζεται στην αμοιβαιότητα και στην ειλικρίνεια προθέσεων και κινήτρων για την προώθηση του επαναστατικού πολέμου και όχι σε μωροφιλοδοξίες προσωπικής ανάδειξης σε άτυπες ηγεμονίες εντός των αντικαθεστωτικών κύκλων. Σε τέτοιες συμπεριφορές το μόνο που αντιστοιχεί είναι η βίαιη αποστροφή μας.
Από εκεί και πέρα εμείς αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι της αναρχο-ατομικιστικής και μηδενιστικής τάσης του αντιεξουσιαστικού ρεύματος, που στηρίζουμε την πολυμορφία της αναρχικής επανάστασης. Πράττοντας δημόσια είτε μέσα από τις παράνομες υποδομές μας, είτε ως φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας, επιδιώκουμε την κριτική για να την ασκήσουμε αλλά και να την δεχτούμε. Ποτέ δεν υποστηρίξαμε ότι κατέχουμε την αποκλειστική αλήθεια της επανάστασης, πόσο μάλλον ότι θέλουμε να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η αυθεντική έκφραση της αυτοκριτικής και της κριτικής μέσω της επαναστικής αλληλεγγύης μόνο να προσφέρει μπορεί στην υπόθεση της ανατροπής. Αποκαθηλώνει δογματικές αλήθειες, σχηματίζει νέες έννοιες, μεταφέρει εμπειρίες, διατυπώνει ερωτήματα και προβληματισμούς, ανοίγει επικοινωνίες, εμπλουτίζει συμφωνίες και διαφωνίες και συνθέτει μια νέα προοπτική για τον καθένα μας μέσα στην κοινότητα των επαναστατών.
5) Στιγμές αγώνα κόντρα στον άνεμο
Από εκεί και πέρα η αλληλεγγύη με κάθε της έκφραση μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για ένα γόνιμο πεδίο διαλεκτικής και διαλόγου ανάμεσα στους αλληλέγγυους και στους φυλακισμένους. Αλλά και για το έναυσμα να επιτευχθεί κάτι παραπάνω. Η επίτευξη της συγκρότησης μιας νέας αφετηρίας συντονισμένων δράσεων που δεν θα περιορίζονται αποκλειστικά στη θεματική του εγκλεισμού. Ζήτημα για το οποίο θα αναφερθούμε σε μελλοντική μας τοποθέτηση.
Ιχνηλατώντας τις ιστορικές εμπειρίες του παρελθόντος, συναντάμε κάποιες από τις πιο κορυφαίες στιγμές αγώνα, εκεί που αλληλέγγυοι και κρατούμενοι μαθαίνουν ο ένας απ' τον άλλο, οργανώνονται και στήνουν κοινά ανατρεπτικά σχέδια ενάντια στον εγκλεισμό και τη συνθήκη της εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι το μάζεμα όλων αυτών των στιγμών ( Ουρουγουάη, Αγγλία - Ιρλανδία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.α) που οι φυλακισμένοι αντάρτες πόλης και πολλοί άλλοι αξιοπρεπείς κρατούμενοι, παρόλες τις κόντρες και τις διαμάχες συνδέθηκαν με το ψηφιδωτό ενός πολυτασικού αντικαθεστωτικού ρεύματος. Από τις εκτελέσεις καθεστωτικών και τις απαγωγές πολιτικών και επιχειρηματικών προσώπων, μέχρι τις συνελεύσεις αλληλεγγύης και από τις αφίσες αντιπληροφόρησης και τα συνθήματα στους τοίχους μέχρι τις βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες φυσικές και νοηματικές αποδράσεις.
Γιατί μέχρι και σήμερα μια βόμβα ή ένας εμπρηστικός μηχανισμός, που μαζί με τα θραύσματά του μεταφέρει ένα μήνυμα αλληλεγγύης ή μία αφίσα συμπαράστασης, μια συγκέντρωση έξω από τις φυλακές ή ένα γράμμα, ένα κείμενο γίνονται οι ελάχιστοι έμπιστοι "φίλοι" ενός κρατούμενου στη μάχη του με την αιχμαλωσία.
Αυτές οι κινήσεις είναι η καλύτερη απάντηση στην δημοκρατία των διευθυντών που μας έχουν χτίσει μέσα σε τάφους απο μπετόν, τσιμέντο και κάγκελα. Είναι η αλληλεγγύη που μας κρατάει ελεύθερους ακόμα και ως κρατούμενους. Αντίθετα η λησμονιά είναι μια μορφή θανάτου για τον φυλακισμένο καθώς οι μέρες δεν περνούν, αλλά φτωχαίνουν, μικραίνουν και αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο.
Έτσι μέσα από την κριτική διάσταση της αλληλεγγύης, η αλληλεγγύη παύει να είναι μια στείρα επαναλαμβανόμενη διαδικασία και σίγουρα εξορίζει μακριά της έναν χριστιανικό ανθρωπισμό που μιλάει την γλώσσα της παράκλησης απέναντι στον εχθρό.
Πριν από αρκετά χρόνια το εμπρηστικό κομμάτι της αναρχίας στην πλειοψηφία του, είχε αυτοπεριοριστεί σε μία αυτοαναφορική αλληλεγγύη που επαναλάμβανε μέσα από τηλεφωνικές αναλήψεις ευθύνης το στερεότυπο "λευτεριά στον τάδε". Έτσι προσωποποιόταν η κάθε υπόθεση αποκόβοντας αναπόφευκτα την νοηματική σύνδεση της επιλογής (εμπρησμός, ληστεία, βανδαλισμοί σε πορεία) για την οποία διωκόταν ο φυλακισμένος σύντροφος με κάθε άλλη αυτόνομη προσωπικότητα που ήθελε να ανακαλύψει τα κοινά νοήματα με αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο η αλληλεγγύη μετατρέπεται σε μια υπόθεση που αφορά κάποιους κοντινούς φίλους και λειτουργεί με βαρόμετρο τα "ποσοστά συμπάθειας" που συγκεντρώνει ο εκάστοτε κρατούμενος.
Τα τελευταία χρόνια θεωρούμε πως το πέρασμα από την ευκαιριακή επιθετική δράση δτην δημιουργία ομάδων άμεσης δράσης και οργανωμένων υποδομών απελευθέρωσαν την εμπρηστική αλληλεγγύη από τα στερεότυπά της και άρχισε να παράγεται συνολικός λόγος μέσα από προκηρύξεις, αναλύσεις και κείμενα που εμφανίζουν κάθε παράνομη επαναστατική πρακτική ως μια ανοιχτή πρόταση στον καθένα να την γνωρίσει και είτε να την επιλέξει, είτε να την απορρίψει, είτε , το βασικότερο, να την εξελίξει.
Το ίδιο συνέβη και μέσα από ορισμένες συνελευσιακές διαδικασίες, που χωρίς να προσφέρουν στον εκάστοτε κρατούμενο την ασυλία μιας εσφαλμένης ηρωοποίησης, του έδωσαν πάτημα να μιλήσει μέσα από έντυπα και τηλεφωνικές συνομιλίες και να αναπτυχθεί ένας ζωντανός χώρος διαλόγου, συμφωνιών και αντιθέσεων.
Γιατί το στοίχημα που τίθεται δεν είναι να δημιουργηθεί ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης που να "τρέχει" πίσω από τις υποθέσεις των κρατουμένων, αλλά να στηθεί ένας αυθεντικός δίαυλος επικοινωνίας που θα καταργεί νοηματικά τα τείχη που μας χωρίζουν.
Ταυτόχρονα θεωρούμε πολύ σημαντικό το άνοιγμα της αλληλεγγύης σε ένα διεθνές επίπεδο. Η ανοιχτή πρόταση για τη συγκρότηση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας - Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο, συμβάλλει ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι ένας τρόπος να σπάσουμε στην πράξη τη σιωπή και την παραπληροφόρηση για το τί συμβαίνει σε ένα απομακρυσμένο "αλλού" και να συλλογικοποίησουμε όλες εκείνες τις στιγμές σε κάθε μέρος του κόσμου, που λένε όχι στην εξουσία, που δεν σκύβουν το κεφάλι στο κράτος, που πάνε κόντρα στον άνεμο της εποχής μας και σχηματίζουν εκείνες τις ουτοπικές επικράτειες απελευθερωμένων εδαφών που ο επαναστατικός πόλεμος είναι αναγκαίος, όπως ο ήλιος για τη ζωή....
Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία - Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Τίποτα λιγότερο από τα πάντα
Ένοπλος αγώνας για την επανάσταση
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Όλγα Οικονομίδου
Παναγιώτης Αργυρού
Χάρης Χατζημιχελάκης
Γιώργος Νικολόπουλος
Γιώργος Πολύδωρος
Χρήστος Τσάκαλος
Γεράσιμος Τσάκαλος
Δαμιανός Μπολάνο
Μιχάλης Νικολόπουλο
