Τα "ιδρύματα" που εκμεταλεύονται φυλακισμένους και που στη συνέχεια τους προαγάγουν στην κοινωνία ως "σκέτους εγκληματίες". Όσοι δεν έχουν επισκεφθεί φυλακή είναι δύσκολο να καταλάβουν αυτόν τον εξευτελισμό. Όλοι καταδικάζουν τους κρατούμενους με ευκολία, μη μπορώντας να αντιληφθούν πως το έξω από το μέσα δεν απέχει πολύ. Το ίδιο ακατανόητο όμως είναι πως αδιαφορούν και για τις συνέπειες που έχει η ίδια η κοινωνία, όταν ο κατάδικος βρεθεί έξω από τη φυλακή.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
"Τα προβλήματα που καθιστούν δυσβάσταχτη την καθημερινότητα μας αντιμετωπίζονταν από τους ιθύνοντες απλά ως λογικά παρακολουθήματα της στέρησης της φυσικής μας ελευθερίας.
Και όμως ο υπερσυνωστισμός των κρατουμένων ( 10 και 20 άτομα σε θαλάμους που μυρίζουν βρωμιά και υγρασία, χρήση τουαλέτας από πολλά άτομα ) το κρύο το χειμώνα, η έλλειψη θέρμανσης, η υπερβολική ζέστη το καλοκαίρι, το κακής ποιότητας και λιγοστό φαγητό, η έλλειψη καθαριότητας, η πολύωρη αναμονή ανθρώπων σε θαλάμους υποδοχής για ημέρες και για μήνες, σε αστυνομικά κρατητήρια που σε κάνουν να ονειρεύεσαι τη φυλακή σαν ένα ξενοδοχείο πρώτης κατηγορίας. H έλλειψη κάθε δυνατότητας για άθληση και κίνηση, η έλλειψη μέχρι και θανάτου ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η περιφρονητική συμπεριφορά και τα βασανιστήρια, ο ψυχολογικός μας βιασμός, η χωρίς αιτία απόρριψη αδειών μας, η πλήρης απουσία κοινωνικών υπηρεσιών και η γραφειοκρατική σε σημείο αηδίας καθυστέρηση σε ό,τι νομίμως και εάν ζητήσουμε. Oι συνάνθρωποι μας που αφημένοι στο έλεος ζούνε πραγματικά από την καλοσύνη των συγκρατουμένων τους χωρίς σαπούνι, είδη υγιεινής, τσιγάρα, καφέ ή αναγκάζονται να γίνουν υπηρέτες των υπολοίπων, οι εξευτελιστικοί πρωκτικοί έλεγχοι, η παραγωγή τοξικών εξαρτήσεων από απελπισία, μοναξιά, εγκατάλειψη από οικογένειες και φίλους, τα ενοχικά συναισθήματα και τέλος η οικονομική μας εκμετάλλευση από πώληση σε τιμές μαύρης αγοράς φυσικά, [από την μεριά των ανθρωποφυλάκων, κινητών, πρέζας κ.ά.] είναι όλα στοιχεία που δύσκολα μπορούν να δικαιολογηθούν από το σύνταγμα και τους νόμους…
Μία ολόκληρη ζωή περιμένοντας μία άδεια έχει περάσει , ειδικά 18 χρόνια από το 1993 και 19 από το 1992 για τον πρώτο και δεύτερο από εμάς αντίστοιχα και όμως δεν φαίνονται και πάλι αρκετά για το συμβούλιο της φυλακής προκειμένου να μας τη χορηγήσει, αντίθετα συνεχίζει να μας την απορρίπτει.
Το έγκλημα ήταν ο πρώτος μας στιγματισμός, ο δεύτερος ήρθε όταν αποφασίσαμε να μην σκύψουμε το κεφάλι σε αυτούς που συνεχίζουν να μας καταδικάζουν καθημερινά. Η συλλογική δράση στις φυλακές και η προσωπική του κάθε κρατουμένου διεκδίκηση της αξιοπρέπειας του είναι γεγονότα που στην φυλακή προκαλούν αποστροφή και ευκαιρία να δείξει το εκδικητικό της πρόσωπο.
Οι άδειες στις φυλακές μπορεί να φαίνονται ως χάρισμα – ευεργέτημα επιείκειας στον κρατούμενο κατάδικο αλλά στην ουσία τους είναι το πιο έξυπνο συστατικό της σωφρονιστικής πολιτικής καθώς απαιτούν υπάκουη και πειθήνια συμπεριφορά για να μας δοθούν και γιατί προξενούν την αναπηρία σε πολλούς από εμάς να αφήνουμε τη μοίρα μας στα χέρια του αξιοσέβαστου συμβουλίου!.
Εμείς όμως δε θα εκχωρήσουμε ποτέ και σε κανέναν το φυσικό μας ένστικτο και πόθο για ελευθερία και το βασικό μας λόγο να συνεχίζουμε να ζούμε, να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε!"
Γιατί το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά!
Σας ευχαριστούμε
Dan Carabulea, Σπύρος Στρατούλης
