"Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι τόσο στη δικιά μου υπόθεση, όσο και σε άλλες δίκες συντρόφων εμφανίζονται διαστρεβλώσεις ή τμηματικές παραθέσεις των δηλώσεων αγωνιστών από μερίδα του τύπου, που επιμένει να δίνει διαπιστευτήρια υποταγής και να συνδράμει καίρια στη διαμόρφωση της γκεμπελικής προπαγάνδας του καθεστώτος. Όπως η πρωτόδικη δήλωση μου (περίπου 40 λεπτά προφορικός λόγος) λογοκρίθηκε, ενώ δημοσιοποιήθηκε μόνο το απόσπασμα της συγγνώμης που ζήτησα στους τραπεζικούς υπαλλήλους για τα 35 δευτερόλεπτα εξουσιαστικής συμπεριφοράς-όσο κράτησε η απαλλοτρίωση, έτσι και στο εφετείο επαναλήφθηκε διόλου τυχαία η ίδια τακτική. Πιο συγκεκριμένα, το διαστρεβλωμένο απόσπασμα που επέλεξαν αυτή τη φορά για να δημοσιοποιήσουν είναι το εξής: «... η ιδεολογία μου δεν μου επιτρέπει να ασκήσω βία κατά ανθρώπων...». Είναι εμφανές ακόμα και στον πιο ηλίθιο απολογητή του καθεστώτος ότι μέσω της ιδεολογίας του «ανθρωπισμού» η κυριαρχία χτίζει συναινέσεις με άξονα την «αξία της ανθρώπινης ζωής». Ένας άξονας βολικός για το καθεστώς που γνωρίζει ότι στις τάξεις του ευδοκιμούν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, ληστές, δολοφόνοι. Επιχειρείται με αυτόν τον τρόπο η εξίσωση τους με κάθε εκμεταλλευόμενο άνθρωπο που υφίσταται τους εγκληματικούς σχεδιασμούς τους. Έτσι, πολέμαρχοι και άμαχος πληθυσμός, αφεντικά και εργαζόμενοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, άνθρωποι και γουρούνια, ξεχνάνε τις εκρηκτικές αντιθέσεις και το μίσος του εμφυλίου πολέμου και πανηγυρίζουν για την εκρηκτική αισθητική ομοιότητα που τους συνδέει. Οι μύτες, τα αυτιά, τα δύο πόδια, τα χέρια, μας ενώνουν. Ζήτω το ανθρώπινο είδος! Παρακάτω, παραθέτω απόσπασμα από τη δήλωση μου στο πρωτόδικο δικαστήριο: «... Από εκεί και πέρα θέλω να πω κάποια πράγματα για το έγκλημα. Για το τι σημαίνει εγκληματικό. Για εμένα, καταρχάς, το δίκαιο και το άδικο δεν μπορούν να κριθούν ούτε από ογκώδεις τόμους, ούτε από βιβλιογραφίες, ούτε από συνταγματικά βιβλία. Το δίκαιο και το άδικο, η εγκληματική πράξη, γιατί όπως είπαμε δεν είναι απαραίτητα το νόμιμο δίκαιο ή άδικο, ηθικό ή ανήθικο, όλα κρίνονται από μια ρευστότητα κάποιων καταστάσεων. Δηλαδή, εάν είχατε πληγεί άμεσα από την οικονομική κρίση, απευθύνομαι σε όλους σας, θα καίγατε το αυτοκίνητο σας για να πάρετε τα ασφάλιστρα; Θα διαπράτατε το αδίκημα του εμπρησμού; Θα ληστεύατε αόρατοι μια τράπεζα από τη στιγμή που αυτή σας κλέβει νόμιμα; Έγινε αναφορά πριν σε αυτή την αφίσα που βρέθηκε σπίτι μου. Δεν βρέθηκε τυχαία, την είχα βγάλει εγώ και την κολλούσα στους δρόμους της Αθήνας. Βλέπουμε το έγκλημα έχει μια ρευστότητα και κρίνεται κάθε φορά μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο και τις κοινωνικές συνθήκες που συμβαίνει. Δηλαδή, ένας άνθρωπος, θα σας πω ένα παράδειγμα, μιλάμε τώρα για το φόνο και λέμε ότι ο φόνος, η ανθρωποκτονία, είναι μια καταδικαστέα πρακτική γενικότερα. Η αξία της ανθρώπινης ζωής πόσο μετράει για όλους μας; Αν ένας άνθρωπος σκότωνε το βιαστή της μητέρας του τη στιγμή που πήγαινε να τη βιάσει, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν εγκληματίας; Θα ήταν το ίδιο εγκληματίας με τα Απάτσι και τα πολεμικά που βομβαρδίζουν παιδάκια στην Παλαιστίνη; Θα ήταν το ίδιο εγκληματίας αυτός ο άνθρωπος; Γιατί οι νόμοι αυτό λένε. Και ο ένας είναι ανθρωποκτόνος και δολοφόνος, και ο άλλος. Δολοφόνος ο ληστής όταν πυροβολεί αστυνομικό για να υπερασπιστεί την ελευθερία του. Ήρωας ο φαντάρος που σκοτώνει για την πατρίδα του. Για να μη μιλήσω για τα media τώρα, αυτούς τους εξευτελιστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι επικοινωνιακά βγαίνουν και παρουσιάζουν δολοφόνους τέρατα και στη φυλακή απομυθοποιούνται πλήρως οι περισσότεροι. Γιατί υπάρχουν αυτές οι κατηγορίες που λέμε τέρατα, ας πούμε, που βιάζουν και κάνουν, αλλά είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό για να υπάρχουν τελικά φυλακές. Αυτό που ήθελα να πω και να σας ρωτήσω ευθέως είναι πόσο κοστολογείται στην ελληνική δημοκρατία η ζωή ενός διευθυντή φυλακών και πόσο η ζωή ενός κρατούμενου, πόσο κοστολογείται στην ελληνική δημοκρατία η ζωή ενός ευυπόληπτου εισαγγελέα ή προέδρου δικαστηρίου και πόσο ενός τοξικομανή, πόσο κοστολογείται στην ελληνική δημοκρατία η ζωή ενός σωματέμπορου και η ζωή ενός φτωχοδιάβολου; Πόσο ουσιαστικά κοστολογείται; Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι η ζυγαριά γέρνει και το κόστος είναι διαφορετικό όταν πλήττονται άνθρωποι από την άρχουσα τάξη. Βλέπουμε, δηλαδή, πόσο διαφορετικά φέρονται. Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι στις φυλακές. Ένα μονόστηλο στην εφημερίδα. Πεθαίνει ένα επίσημο πρόσωπο, ένας ευυπόληπτος άνθρωπος, ένας άνθρωπος του συστήματος σας, της κοινωνίας σας, που ντύνεται κυριλέ, που έχει το αμαξάκι του και γουστάρει, και αυτός ο άνθρωπος πόσο ουσιαστικά κοστολογείται; Πολύ περισσότερο. Νομίζω ότι το γνωρίζετε και εσείς οι ίδιοι...».
Ακολουθεί η προφορική δήλωση μου στο εφετείο της 6ης Μάη 2011.«Σε ένα υποτιθέμενο κράτος δικαίου στο εδώλιο του κατηγορουμένου δε θα βρισκόμουν εγώ, αλλά ο αρχιλήσταρχος Γιώργος Παπανδρέου, και οι «ληστές με τα πράσινα». Τα golden boys, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές. Τα αρπακτικά, δηλαδή, του κεφαλαίου που κατασπαράζουν τους «μη έχοντες», εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο περισσότερα πλούτη για την πλουτοκρατία και τις οικονομικές ελίτ. Στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών ασφαλίζεται ο κλεμμένος κοινωνικός πλούτος. Για αυτό η ληστεία τραπέζας αποτελεί διαχρονική δικαιοπραξία και νοηματοδοτείται σαν απαλλοτρίωση, αφού οι δράστες παίρνουν πίσω λίγα από τα κλεμμένα. Πριν ληστέψω την τράπεζα εργαζόμουν για περίπου έξι μήνες σαν delivery. Εκεί βίωσα τον καταναγκασμό της μισθωτής εργασίας και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εργαζόμουν καθημερινά επί 9 ώρες, για 600 ευρώ το μήνα. Ανασφάλιστος, με κλεμμένες υπερωρίες, έκθετος στις καιρικές συνθήκες, και εξαρτώμενος άμεσα από τα μπουρμπουάρ. Η απαλλοτρίωση τράπεζας αποτέλεσε την ατομική μου εξέγερση ενάντια στην αλλοτριωμένη εργασία. Θεωρώ πως μόνο μέσα από την εργασία οι άνθρωποι σε οποιαδήποτε ελεύθερη κοινωνία θα μπορέσουν να εξελίξουν τις κοινωνικές δομές, συμμετέχοντας ενεργά στην ανταλλαγή προ΄ι΄όντων, στην αυτοδιαχείριση των αναγκών τους και στην παραγωγή «κοινωνικού πλούτου». Η ισότιμη αναδιανομή του οποίου θα εξαλείψει την ταξική εκμετάλλευση. Είμαι πολέμιος της αλλοτριωμένης εργασίας, της καπιταλιστικής εργασίας. Αφού η σχέση αυτή αποτελεί σχέση βαθύτατης εκμετάλλευσης και παράδοσης άνευ όρων του εργατικού δυναμικού στους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας και των αφεντικών. Η δίψα για άπληστο κέρδος είναι το κίνητρο για επιπλέον περικοπές μισθών, η αιτία για τη δημιουργία περισσσότερων εργατικών δολοφονιών, που βαφτίζονται από τα αφεντικά «εργατικά ατυχήματα», προκειμένου να εξευγενίσουν τους όρους της σφαγής. Ήταν μια πράξη με ταξικά χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα και επαναστατικά. Αφού ένα μέρος από τα χρήματα σίγουρα θα αξιοποιούσα για τις ανάγκες της αντικαθεστωτικής αντιπληροφόρησης και δράσης. Είμαι αναρχικός. Δεν μετανιώνω για κανένα λεπτό της δράσης μου απέναντι στο σύστημα της ανθρώπινης υποδούλωσης και του συνειδησιακού ακρωτηριασμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα επαναλάμβανα τη συγκεκριμένη δράση. Στο ανατρεπτικό οπλοστάσιο τα εργαλεία για τους ανθρώπους της δράσης είναι πολύμορφα. Η επιλογή τους, κάθε φορά, πρέπει να γίνεται με γνώμονα τους κοινωνικούς συσχετισμούς, την ανάπτυξη του αντικαθεστωτικού κινήματος και του ίδιου του αγώνα, που συνδέεται άρρηκτα με την προετοιμασία για ανατροπή των άθλιων σημερινών όρων διαβίωσης σε όλον τον πλανήτη, που επιβάλλονται από τα κράτη και τις τραπεζικές μαφίες.
Ερώτηση της προέδρου: Θα χρησιμοποιούσες τα όπλα που κρατούσες κατά ανθρώπων;
Απάντηση: Η ληστεία τράπεζας, όταν δεν διεξάγεται με όρους σεβασμού στο προσωπικό και τους πελάτες, όταν δεν αποτελεί κομμάτι του αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όταν αναπαράγει την εξουσιαστική αλλότρια βία που το ίδιο το σύστημα παράγει, δεν αποτελεί πολιτική πράξη αντίστασης. Γιατί τελικά οι επαναστάτες δεν κρίνονται από το σκοπό τους, αλλά από τη διαδρομή που διανύουν για να πραγματώσουν το όραμα της ανθρώπινης χειραφέτησης. Η πράξη μας μίλησε από μόνη της. Κατά τη διάρκεια της απαλλοτρίωσης-όπως κατέθεσε μάλιστα τραπεζικός υπάλληλος- δείξαμε την έξοδο σε μια γυναίκα με το νεογέννητο βρέφος της. Η επιλογή αυτή ήταν προαποφασισμένη και περιλάμβανε οποιονδήποτε άνθρωπο θα κρίναμε ότι δε μπορούσε να ανταπεξέλθει σωματικά ή ψυχικά, σε αυτά τα 35 δευτερόλεπτα που κράτησε η επιχείρηση. Στόχος μας ήταν αποκλειστικά η προσβολή του τραπεζικού συστήματος και μόνο αυτού. Η ανθρωπιά και η ιδεολογία μου δε μου επιτρέπουν να χρησιμοποιήσω βία κατά ανθρώπων, εκτός και αν αυτοί είναι φασίστες, βασανιστές, ή συμμέτοχοι στα εγκληματικά σχέδια της εξουσίας. Το τραπεζικό προσωπικό, οι πελάτες της τράπεζας, δεν είναι εχθροί εξ΄ ορισμού, αλλά ορισμένοι εξ΄ αυτών είναι δυνητικά σύντροφοι στους μεγαλειώδεις αγώνες που θα δωθούν στους δρόμους ενάντια στην τρόικα και τη ληστρική πολιτική του μνημονίου, που εφαρμόζει η συνεργαζόμενη μαζί της ελληνική κυβέρνηση».
Στην πρωτόδικη δήλωση μου είχα τοποθετηθεί παρόμοια (παρατίθεται απόσπασμα από το theorie du contexte-τεύχος 2-ιούνιος 2009):
Ερώτηση προέδρου: Σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή;
Απάντηση: Σέβομαι την ανθρώπινη ζωή φυσικά, όσο υπολογίζει η ίδια τον εαυτό της. Έναν βασανιστή, έναν ο οποίος στα πειθαρχεία έχει λιώσει κεφάλια ή έχει πνίξει κρατούμενους το βράδυ, γιατί γίνονται κι αυτά, αυτού δεν τη σέβομαι την αξία της ανθρώπινης ζωής του".
