| Επιστολή των καταζητούμενων Δημήτρη Πολίτη και Γιάννη Μιχαηλίδη [τοξοβόλος] |
Ας μιλήσουμε με αφορμή τη δίκη της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς, αφού τυγχάνει να είμαστε καταζητούμενοι για την υπόθεση αυτή.
Όχι δεν απευθυνόμαστε στους δικαστικούς εκπροσώπους της εξουσίας. Δεν έχει κανένα νόημα η απεύθυνση στους εχθρούς μας. Απευθυνόμαστε στους συντρόφους μας με τη στενή αλλά και με την ευρεία έννοια της λέξης. Προσπαθούμε να συναντηθούμε με κάθε εξεγερμένη σπίθα στις ψυχές των ανθρώπων που αισθάνονται -όπως και μεις- πνιγμένοι στις συμβάσεις τις οποίες επιβάλλει το σύστημα.
***
Αρχικά θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, όχι για να αποποιηθούμε τις όποιες νομικές ευθύνες μας, αλλά για να αποφύγουμε την ταύτιση του πολιτικού μας λόγου με αυτόν της οργάνωσης καθώς διατηρούμε τις διαφωνίες μας. Φυσικά παραμένουμε αμετανόητοι για την επιλογή μας να στηρίξουμε και να στηριχτούμε έμπρακτα από τους συντρόφους της Σ.Π.Φ., όπως και για την επιλογή μας να ενταχθούμε ενεργά στον αναρχικό αγώνα. Ούτως ή άλλως είμαστε εχθροί για την δικαιοσύνη τους και είναι λογικό να αντιμετωπιζόμαστε ως τέτοιοι.
Ως αναρχικοί στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στο δικαστικό σύστημα και το κράτος συνολικά. Οπότε για μας, κάθε δίωξη του κράτους εναντίον μας είναι και ένας τίτλος τιμής. Παράνομοι βέβαια ήμασταν και πριν μας κηρύξει το κράτος ως τέτοιους, αφού καιρό πριν αμφισβητήσαμε και απορρίψαμε την ισχύ των νόμων τους καταστρατηγώντας τους τόσο φανερά όσο και υπόγεια. Στο δίλημμα νομιμότητα ή παρανομία επιλέξαμε να μην απαντήσουμε. Ούτως ή άλλως δεν ορίζεται επαναστατική δράση που να εγκρίνεται απ' το νόμο. Αν κατάφερνε να την αφομοιώσει, θα έχανε την ουσία της.
***
Η άρνηση παράδοσης φυσικά, δεν είναι μόνο μια τμηματική επιλογή άρνησης και απαξίωσης προς το δικαστικό σύστημα και τις μαριονέτες του. Είναι στάση ζωής απέναντι στα δεκάδες μικρά και μεγάλα πραξικοπήματα της εξουσίας πάνω στις ζωές μας. Από τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας και τον σωματικό και ψυχικό εγκλωβισμό μας στα πλοκάμια της οικονομικής δικτατορίας, μέχρι τη βίαιη καταστολή απ' τα όπλα και τα γκλομπ των μπάτσων και τη εικονική προβολή του εαυτού μας ως ένα κακέκτυπο ρόλων, ταυτοτήτων, προτύπων μέσα από τις οθόνες του τεχνολογικού κόσμου. Η οικονομική δικτατορία βασίζεται στο εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, που τρέφεται με αίμα απ' τις ανθρωποσφαγές που προκαλεί, που οργανώνει το βιομηχανικό κόσμο λεηλατώντας ασύδοτα τη γη, βασανίζοντας οποιοδήποτε ζωντανό ον της είναι χρήσιμο, και σκοτώνοντας ότι δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στην αδηφάγο ανάπτυξή της.
Η ζωή και η ύπαρξη ενός ελεύθερου ανθρώπου, ενός αναρχικού δεν μπορεί να ορίζεται μέσα από νομικά βιβλία δικαστικά έδρανα και εξουσιαστικές αυθεντίες. Αυτή είναι η γλώσσα της ήττας, του συμβιβασμού, της άνευ όρων παράδοσης. Η εναπόθεση της ύπαρξής σου μέσα στην κρεατομηχανή, και η αναμονή που περιμένει την ετυμηγορία. Ένοχος τρομοκράτης ή αθώος πολίτης. Μια τέτοια οπτική έχει αποδεχτεί προκαταβολικά τις ταυτότητες που επιβάλλει η εξουσία για να μας διασπάσει και να μας κατακερματίσει όπως πράττει με ότι εχθρικό προς αυτήν μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αθώος ή ένοχος, νόμιμος ή παράνομος, ειρηνικός ή βίαιος... Γι αυτό και ο κατασταλτικός μηχανισμός κρίνει κυρίως βάσει της στάσης και όχι των στοιχείων τις προφυλακίσεις και τις καταδίκες. Το μόνο δίλημμα που αναγνωρίζουμε είναι σαφές: η με τους απανταχού εξεγερμένους, τους πολέμιους του υπάρχοντος, ή με τους δημιουργούς και υποστηρικτές του...
Έτσι λοιπόν είχαμε προκαταβολικά αποφασίσει ότι θα υπερασπιστούμε την ελευθερία μας ως προσωπική μας υπόθεση όταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί μας έβαλαν στο στόχαστρό τους. Γιατί όταν η ελευθερία παζαρεύεται σε μια δικαστική αίθουσα με αντάλλαγμα λίγη αποκήρυξη ή μια μικρή κάμψη του φρονήματος, δεν είναι πια ελευθερία. Είναι υποταγή. Αν δεν καταφέρναμε ως τώρα να παραμείνουμε ελεύθεροι (πολιορκημένοι) σίγουρα θα απαξιώναμε τους δικαστικούς και θα βεβηλώναμε τις αιματοβαμμένες ιεροτελεστίες τους στο πλευρό των συντρόφων μας που ήδη τους φτύνουν είτε με τη μη συμμετοχή τους, είτε με των αγώνα για την ανάδειξη των αντιφάσεων του δικαστικού συστήματος.
Δηλώνουμε λοιπόν πως ο ένας λόγος της φυγοδικίας μας είναι καθαρά η ατομική μας αξιοπρέπεια.
Ο άλλος είναι να συνεχίσουμε τον αναρχικό αγώνα με όλα τα μέσα και όλες τις μορφές.
Γιατί αν εγκαταλείπαμε τον αγώνα στη δύσκολη αυτή συνθήκη θα ήταν σαν να μην τον κάναμε ποτέ.
Μόνη υπερασπιστική γραμμή μας σε κάθε δικαστήριο, θα είναι η υπεράσπιση της αναρχικής δράσης. Και στην προκειμένη περίπτωση η υπεράσπιση της επαναστατικής βίας γενικότερα και της αντάρτικης μορφής της ειδικότερα, που βάλλεται απ' τα τρομοδικεία.
***
Ο αγώνας διεξάγεται πρώτα και κύρια σε επίπεδο συνειδήσεων και έπειτα σε “στρατιωτικό” επίπεδο. Αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη της βίαιης δράσης, αφού το να υπομένουμε παθητικά τους δυνάστες μας σίγουρα δεν προωθεί τη συνειδητότητα. Σημαίνει προώθηση της δράσης με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους.
Μέσα στον κόσμο καθολικής βίας που ζούμε κάθε συνολικά μη βίαιη στάση ζωής προφανώς είναι ανέφικτη. Ο καπιταλισμός είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, είναι η εφαρμογή του “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Απ' τον ανταγωνισμό της μισθωτής δουλείας μέχρι τους διακρατικούς πολέμους. Οπότε και η παθητική αποδοχή του συνεπάγεται στήριξη ενός ολοκληρωτικά βίαιου συστήματος, καθώς σου επιτρέπει να επιβιώσεις μόνο εάν εργάζεσαι και καταναλώνεις εντός του. Το ζήτημα που τίθεται λοιπόν είναι να στρέψουμε τις υπάρξεις μας εναντίον της μηχανής. Να ασκήσουμε βία όχι αδιάκριτα και παθητικά εναντίον όλων και του ίδιου μας του εαυτού αλλά εναντίον των διαχειριστών και υπερασπιστών αυτού του συστήματος, τους μικρούς και μεγάλους εξουσιαστές, από τους μεγαλοκεφαλαιούχους που επωφελούνται από την εκμετάλλευση, τους κρατικούς διαχειριστές της πολιτικής, μέχρι τον “τελευταίο τροχό της αμάξης” τους μπάτσους, τους ένοπλους μισθοφόρους του κράτους.
***
Στις συνθήκες αδυναμίας που βρισκόμαστε απέναντι στο κράτος, τα πιο σοβαρά χτυπήματα σε επίπεδο βίας είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν αντάρτικα. Οι αντάρτικες δομές στη φάση που βρισκόμαστε καλούνται να συνεισφέρουν τόσο στην διάδοση των ιδεών μας μέσω δημιουργίας εντυπωσιακών γεγονότων όσο και στη δημιουργία ενός αντίπαλου δέους απέναντι στην καταστολή. Κάθε κατάκτηση εδάφους σε μία διαδήλωση για παράδειγμα, είναι φυσικά πιο γόνιμη, αφού καθιστά την βίαιη επαναστατική πρακτική άμεσα οικειοποιήσιμη από πολλούς ανθρώπους αλλά προς το παρόν ακριβώς λόγω αδυναμίας, η δράση στο δρόμο, έχει την επιλογή να σέβεται κάποιες συμβάσεις ή αλλιώς να κατασταλεί, γι αυτό και τα μέσα της βίας που επιλέγουν οι διαδηλωτές είναι συνήθως αναντίστοιχα της καταστολής. Όσο περισσότερο πληθαίνουμε και οργανωνόμαστε τόσο πιο ισχυροί θα γινόμαστε και σε επίπεδο δρόμου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι οι αντάρτικες δομές μπορούν να λειτουργήσουν και ως το πρόπλασμα της πολεμικής οργάνωσης στο παρόν για τις ολομέτωπες μάχες του μέλλοντος. Μπορούν δηλαδή να συμβάλλουν στο οργανωτικό σκέλος ως παράδειγμα και πρόταγμα.
Για μας η αντάρτικη δράση συνολικά σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί αντιπαραθετικά με την παρουσία μας στο δρόμο και στις ανοιχτές διαδικασίες, αντίθετα μπορεί και πρέπει να λειτουργεί συμπληρωματικά (ανταγωνιστικές μπορεί να είναι μόνο επί μέρους εσφαλμένες επιλογές που προκύπτουν από ασέβεια του ενός στον αγώνα του άλλου). Αυτή είναι μια εντύπωση που προσπαθεί να εμφυσήσει το κράτος για να μας διαχωρίσει. Η μέθοδός του είναι η γενίκευση της καταστολής μετά από κάθε δυναμική ενέργεια. Αυτό γεννάει αυτή την ψυχολογική αντίδραση στους ανθρώπους που βιώνουν την καταστολή εσωτερικεύοντάς τη. Γιατί συνειδητά είμαστε σε θέση να δούμε ότι μακροπρόθεσμα κάθε βίαιη δράση λειτουργεί ως κατάκτηση για μας αφού δημιουργεί ένα φόβητρο στον εχθρό. Αντίστροφα, όσο υπάρχει ύφεση της δράσης τόσο γιγαντώνεται η καταστολή μέχρι να μην έχει πια νόημα αφού θα έχει νεκρώσει τα πάντα (παραδειγμα σε ευρωπαϊκές χώρες που δεν υπάρχει πια βίαιη επαναστατική δράση συνηθίζεται οι μπάτσοι μετά από υποτυπώδεις πορείες να συλλαμβάνουν τους πάντες χωρίς αντιρρήσεις, πράγμα που η παρακαταθήκη των συνεχών συγκρούσεων στον ελλαδικό χώρο έχει καταστήσει αδιανόητο). Η καταστολή από την στιγμή που επιλέγεις να αντισταθείς στο κράτος είναι δεδομένη και φυσικά η λύση δεν είναι να σταματήσεις να δρας αλλά να πολλαπλασιάσεις τον αγώνα σου έτσι ώστε να την υπερνικήσει.
***
Μια επιχειρηματολογία που περιμένει τις “αντικειμενικές συνθήκες να ωριμάσουν” στην πραγματικότητα αυτό που περιμένει είναι η συνθήκη που το κράτος θα έχει ήδη νικήσει. Όχι ούτε η βίαιη επαναστατική δράση, ούτε το αντάρτικο πόλης είναι αφορμή για συκοφαντία, αντίθετα η αδράνεια είναι η αιτία του παραγκωνισμού των ιδεών μας στην άβυσσο της υπερπληροφόρησης της ανοσιότητας που προσφέρει η καπιταλιστική προπαγάνδα, της διαφήμισης προϊόντων. Αν δεν είμαστε ρηξιακοί και επιθετικοί, η αστική δημοκρατία μας αφομοιώνει και μας πουλάει ως ένα ακόμα προϊόν στα ράφια βιβλιοπωλείων, σε πανεπιστημιακές διαλέξεις για διανοούμενους καταναλωτές, ή ακόμα και σε μπλουζάκια και καρφάκια τρεντοπάνκηδων.
Ο “άλλος δρόμος”, οδηγεί μέσω της παραίτησης σε μια ολοκληρωτική ήττα. Γιατί “ήττες” σε επιμέρους μάχες υπάρχουν πολλές όταν πολεμάς, αλλά κυοφορούν τη συνέχιση και ενδυνάμωση όσο παραμένεις όρθιος και αξιοπρεπής. Εφόσον ζούμε και αναπνέουμε σ' αυτό τον κόσμο, έχουμε τη δυνατότητα να συμβάλλουμε και μεις στη διαμόρφωση των συνθηκών του. Πρόκειται για ένα πόλεμο φθοράς, μια φλόγα που μια χούφτα ανθρώπων μπορεί να κρατάει αναμμένη περιμένοντας την αναζωπύρωση, όπως ο πετροπόλεμος με τις δυνάμεις καταστολής ήταν η δραστηριότητα λίγων συντρόφων μέχρι να διαχυθεί στο μαζικό επίπεδο του σήμερα. Αν δεν υπήρχε αυτή η παρακαταθήκη ο δρόμος θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικός. Ο μόνος ηττημένος αγώνας λοιπόν είναι αυτός που δεν έγινε.
Το στοίχημα είναι η ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και σε επίπεδο δράσης. Η επανάσταση είναι ένας διαρκής αγώνας μέσα και έξω απ' τον ίδιο μας τον εαυτό, μια συνεχής προσπάθεια αυτοεξέλιξης, καμία στατική ιδέα δεν έχει θέση σε ένα επαναστατημένο νου. Κάθε αξία και ιδέα, τίθεται υπό αμφισβήτηση, για να γεννηθούν νέες που κι αυτές θ' αμφισβητηθούν. Αλλά κάθε νοητική διεργασία θα έχανε το νόημα της αν δεν είχε την αντανάκλαση της στη σχέση μας με τον πραγματικό κόσμο. Αν δεν οδηγεί σε όξυνση της αντιπαράθεσης με το εξουσιαστικό οικοδόμημα. Αυτό που μας καθιστά αναρχικούς είναι η σταθερή μας θέση εχθρότητας απέναντι στην εξουσία. Μια θέση που βρίσκει το νόημα της μέσα απ' την αμφισβήτηση καθώς όσο προσπαθούμε να αμφισβητήσουμε αυτή την ιδέα, τόσο περισσότερο ισχυροποιείται. Όσο προσπαθούμε να οικοδομήσουμε τις κοινότητες αλληλεγγύης και αντικρίζουμε όλο και πιο βαθιά την εξουσιαστική πανούκλα, τόσο την κοιτάμε κατάματα και ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς και τις σχέσεις μας. Γιατί η αναρχία δεν ανήκει σε ένα φαντασιακό επέκεινα, είναι εδώ, στον αγώνα για την κατάκτησή της στο τώρα. Η φαντασίωση της καθολικής εξάπλωσής της τρέφει τις ελπίδες μας αλλά όχι τις αυταπάτες μας. Στην ανθρώπινη ιστορία τίποτα δεν είναι δεδομένο.
***
Αυτή είναι η δική μας τοποθέτηση σε σχέση με τη δίκη. Όταν η δικαστική διαδικασία εφαρμόζεται στους δηλωμένους εχθρούς του κράτους, παίρνει άλλο χαρακτήρα. Γίνεται ένα πεδίο σύγκρουσης όπου το κράτος προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα της παντοδυναμίας του, απέναντι στους εξεγερμένους που συνεχώς αναδεικνύουν τις αντιφάσεις αυτής της άθλιας διαδικασίας. Η τελετουργία της υποταγής βεβηλώνεται. Γι αυτό το σύγχρονο δημοκρατικό κράτος φροντίζει ώστε αυτές οι δίκες να έχουν ειδικό καθεστώς.
Η αλληλεγγύη πρέπει να λάμψει για να να αποκτήσει τη σημασία που αρμόζει στη δίκη αυτή και να γκρεμίσει προσωρινά τα τείχη που μας χωρίζουν απ' τα φυλακισμένα αδέρφια μας που δίνουν το δικό τους αγώνα μέσα στα νεκροταφεία ψυχών που τους έθαψε η δημοκρατία.
Γι αυτό το λόγο και το κενό δράσης που δημιουργήθηκε με τη σύλληψη της Συνωμοσίας απαιτεί τη δημιουργία νέων οργανώσεων. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο να οργανωθούμε και να δράσουμε σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα που ο κόσμος τους βρίσκεται σε κρίση, που τα ατομικά κλουβιά της βόλεψης καταρρέουν μαζί με τις κρατικές κοινωνικές παροχές, είναι μια ευκαιρία για να εξαπλωθούμε και όχι να συρρικνωθούμε υπό το φόβο της καταστολής. Η καταστολή έρχεται ως συνέπεια της θωράκισης του κράτους και καλούμαστε να αντεπιτεθούμε σε όλα τα επίπεδα.
Οι δύο άδειες θέσεις μας σε συνδυασμό με τους αιχμαλώτους που παραμένουν αμετανόητοι, ας θυμίζουν στους διώκτες μας ότι η καταστολή δεν νίκησε, ο αγώνας συνεχίζεται και για κάθε έναν που αιχμαλωτίζεται, κάποιος άλλος θα σηκώσει το πιστόλι και θα συνεχίσει, και πάντα το πιστόλι αυτό θα τους στοχεύει. Όσο προσπαθούν να επισκιάσουν τον ήλιο της αναρχίας, πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος να δεχτούν μια δυνατή βροχή από σφαίρες.
ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους συντρόφους μας της Συνωμοσίας πυρήνων της φωτιάς,
στον σύντροφό μας Θεόφιλο Μαυρόπουλο,
στους αναρχικούς επαναστάτες που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση,
και σε όλους τους αμετανόητους αιχμαλώτους του επαναστατικού πολέμου.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Συντροφικούς χαιρετισμούς σε όσους αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα εξουσίας.
ΟΥΤΕ 1 ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΠΙΣΩ
7,62 ΧΙΛΙΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΖΗΤΩ Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
10, 100, 1000 Επαναστατικές Οργανώσεις
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Δημήτρης Πολίτης
Γιάννης Μιχαηλίδης
Y.Γ. Δηλώνουμε ότι δεν επιθυμούμε την εκπροσώπηση μας από κανένα δικηγόρο, καθώς θέλουμε στη δίκη αυτή να είναι απολύτως ξεκάθαρη η μη συμμετοχή μας. Δεν χρειαζόμαστε εκπροσώπηση, ότι έχουμε να δηλώσουμε, θα το δημοσιοποιούμε με επιστολή μας.
